Ένας μικρός επίλογος σε μία ακραία πράξη..σε ένα μοναχικό πλάσμα..

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου φίλοι μου, μυστήριο οι σκέψεις του και πολλές φορές επτασφράγιστο μυστικό οι αντιδράσεις του. Σήμερα έμαθα για ένα κορίτσι εδώ..της γειτονιάς μας..απλή γνωστή βέβαια που μας ένωνε μόνο  κάποια καλημέρα ή πολλές φορές λίγες κουβεντούλες σε διάφορα καθημερινά πράγματα.. Έμαθα λοιπόν οτι αυτό το νέο κορίτσι αυτοκτόνησε.. στέρησε απο τον εαυτό της το δικαίωμα να αγωνιστεί ακόμα και για..χαμένα πράγματα..μά εστω..να αγωνιστεί!
Δεν έχει σημασία που δεν ήταν φίλη μου .. όμως απο τη στιγμή που το έμαθα τη σκέπτομαι συνέχεια και προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις ελάχιστες συναντήσεις μας και τις κουβέντες που ανταλάσαμε..
Τι ένοιωσα; πρώτα λύπη και μετά οργή..θυμό γιατί ένας νέος άνθρωπος βρήκε το θάρρος να κάνει το πιο ακραίο για να αποδείξει τη δύναμη του.. να σκοτώσει τον εαυτό του.
Θάρρος; Ναι..θάρρος ακραίο.. χρειάζεται περισσότερο απο το να σκοτώσεις κάποιον άλλο  να σκοτώσεις τον εαυτό σου φίλοι μου . Όμως αυτό το ακραίο θάρρος, αυτή τη δύναμη να παλέψεις με τους δισταγμούς και τους φόβους σου δεν ήταν καλύτερο να τα χρησιμοποιούσε  για να παλέψει τις χείμμερες και τους δράκους που έβλεπε μπροστά της  και τους ένοιωσε ανίκητους;..
Πόσο μεγάλα να ήταν αυτά τα προβλήματα ωστε να μη μπορεί να τα αντιμετωπίσει; .. πόσο δύσκολος να ήταν ο δρόμος της ωστε να μη μπορεί να τον ελαφρώσει ;...
Ξέρετε είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει στη ζωή μου να ζω μία τέτοια πράξη.. η πρώτη ήταν πριν σχεδόν 20 χρόνια απο ένα νέο πάλι παιδί πολύ γνωστός μου όμως αδελφός  της μόνης φίλης μου .. Η πράξη του αυτή έσπυρε πίσω του μόνο όλεθρο και πόνο..η φίλη μου πέθανε λίγα χρόνια μετά απο μία σπάνια αρρώστια που την προκάλεσε το σοκ που ένοιωσε ανακαλύπτωντας τον αδελφό της..
Εμείς οι μεγάλοι τελικά νοιώθουμε την αξία της ζωής περισσότερο απο εσάς τους νέους και ξέρετε γιατί; γιατί η ζωή για μας έχει περάσει μέσα απο κύμματα και φουρτούνες και όσο κι αν πονέσαμε, όσες φορές κι αν γονατίσαμε στο τέλος ανακαλύψαμε οτι έχουμε τη δύναμη να ξανασηκωθούμε...
Τίποτε φίλοι μου δεν είναι τόσο φοβερό ωστε να μας κάνει να γινόμαστε ένα με το χώμα που πατάμε..
Κάποτε.. στη νιότη μου  έλεγα κι εγώ σε κάθε δυσκολία οτι θα είναι για μένα το ..τέλος του κόσμου.. Τώρα λέω οτι η ζωή δεν αξίζει αν δεν την πολέμας, αν δεν αγωνίζεσαι για να την κατακτήσεις, να την υποτάξεις ..Και αν κάποια σκαλοπάτια δεν μπορέσεις να τα ανέβεις.. κι αν ακόμα μείνεις ίσως στο.. υπόγειο..τουλάχιστον .. έζησες να πάρει η ευχή ακόμα και τους αγώνες σου για να ξεφύγεις απο αυτό..και όχι απλά να το εξαφανίσεις απο μπροστά σου κλείνοντας τα μάτια σου για να μη το βλέπεις..
Για κάποιο λόγο ήρθαμε σ' αυτό το κόσμο ..και είναι γλυκός πανάθεμα τον ώστε να παλεύουμε γι' αυτόν.. Για κανένα λόγο λοιπόν δεν αξίζει να μη γευτούμε αυτό το λόγο ..καλό ή κακό.. γλυκό ή πικρό.. Η γεύση είναι αίσθηση, είναι ζωή.. είναι ελπίδα .
Το ξανθό κορίτσι που γνώρισα ήταν πάντα μελανχολικό μα πάνω απ' όλα νέο..νέο... δεν του άξιζε τέτοια λύση ..δεν του άρμοζε μία τέτοια απόφαση..και μου είναι αδιανόητο να μην είχε δίπλα της κάποιον να μιλήσει.. 
Πολλές φορές μου λένε.. με κατηγορούν ίσως  οτι είμαι ένας παρορμητικός και ανοιχτός χαρακτήρας..Ναι..ποτέ δεν μπορούσα  να κρατώ μέσα μου ούτε τη χαρά μου ούτε τη λύπη και πιστέψτε με ακόμα και σε πολλές δύσκολες στιγμές μου ένοιωσα το βάρος να μετριάζεται επειδή ακούμπησα το πρόσωπο μου σε κάποιο ώμο και έκλαψα.. Είδα τη χαρά μου να γίνεται διπλάσια όταν την ..ξεφώνισα στις φίλες μου σαν μικρό παιδί που δείχνει το παιχνίδι του....
Πόσο μοναξιά μπορεί να νοιώθει κανείς ωστε να μη μπορεί να μοιραστεί όλα αυτά;
Νάσαι καλά τουλάχιστον εκεί που εισαι μικρή μου.. άμυαλη.. μικρή μου.. έχασες μαζί με τη ζωή σου την ευκαιρία να χαρείς την απόδειξη οτι είσαι δυνατή ....