Στον μυθικό Όλυμπο παρέα με του Θεους του και τη βαριά σκιά της φήμης του!

Για αρχή.. θα σας πω με πολύ καημό ότι σε αυτό μου το ταξίδι ΞΕΧΑΣΑ..τη φωτογραφική μου μηχανή στο διάδρομο του σπιτιού μου και αφού έκλαψα μαύρο δάκρυ όταν το ανακάλυψα με παρηγόρησε ο γλυκός ξενοδόχος δίνοντας μου κάρτες από όποιο μέρος ήθελα!

Είπαμε με το Δημήτρη να πάμε κάπου διαφορετικά, να δούμε άλλες εικόνες, να περπατήσουμε σε άλλα δρομάκια έτσι λέγοντας ο καθένας μας από ένα προορισμό καταλήξαμε σε κάτι πιο ονειρώδες και μυθικό..ένα ταξίδι στον Όλυμπο! Βέβαια δεν ήταν πρώτη φορά που πηγαίναμε μα όχι σε αυτό το μέρος και σε αυτή τη τελική διαδρομή...Λιβάδι Ολύμπου...

Αφήσαμε το παππού μας στο σπίτι του και ξεκινήσαμε νωρίς με καλή διάθεση και ψιλοτραγουδώντας μαζί με την Χαρούλα αγαπησιάρικα τραγούδια. Συνήθως πάμε με το πάσο μας μα αυτή τη φορά βιαζόμαστε να φθάσουμε στο προορισμό μας..και έτσι πετούσε το αμάξι μας με ταχύτητες που λατρεύει ο δικός μου.

Κατερίνη..αναστενάζω και απολογούμαι από μέσα μου στη Χριστίνα και το Γιώτη που δεν τους πήρα ούτε ένα τηλέφωνο..Λιτόχωρο ..Σκοτίνα..Καρυά...Σκαμνιά..όλα όμορφα μέρη στα πόδια του μυθικού βουνού..Όλυμπε ..σου ερχόμαστε!

Αναμφίβολα το πιο γνωστό βουνό στην Ελλάδα με μυθική υπόσταση και γοητεία.. 
Κάθε χιλιόμετρο που ανεβαίνουμε με κάνει να αισθάνομαι σαν παραβιαστής μιας ονειρικής ιστορίας που κάποτε διάβαζα στα σχολικά βιβλία μου..Υπάρχουν πηγές και βρύσες καθώς και καθίσματα παντού διάσπαρτα για του λάτρεις της φύσης και της ορειβασία. Υπάρχουν όπως ρώτησα και έμαθα 5 καταφύγια , ο Σταυρός στα 900μ ήψος, Βρυσούλες 1800μ ( εδώ θα κάνω την..έξυπνη και θα δηλώσω με υπερηφάνεια οτι πριν..αμνημονεύτων χρόνων σαν Οδηγός Προσκοπισμού έμεινα μια νύχτα και πέρασα μαγευτικά..) , Σπήλιος Αγαπητός 2100μ ,Χρήστος Κάκαλος 2650 μ , και Γιόσος Αποστολίδης 2720μ (καλή ψυχή!!)

Φθάσαμε στο Λιβάδι..ένα υπέροχο παραδοσιακό μέρος , σε υψόμετρο 1200μ...μάθαμε ότι ήταν καταφύγιο των αρματωλών .Ρωτήσαμε για ξενώνες και μας είπαν ότι υπάρχουν τρεις σημαντικοί μα όλοι μας έδειξαν σιωπηλά τον ένα και μοναδικό..Λανάρι..και είχαν δίκιο..

Ένας υπέροχος παραδοσιακός ξενώνας, κάθε δωμάτιο έχει το δικό του όνομα και το δικό του ύφος και βέβαια στολισμό..Όλο; από ξύλο δουλεμένο στο χέρι , επιβλητικό και λίγο βαρύ για τα γούστα του Δημήτρη που αναμφίβολα αγαπά την εντελώς μοντέρνα επίπλωση και θέλει το χώρο του ανοιχτόχρωμο. Όμως δεν ..μουρμούρησε..μου έκανε το χατήρι να χαρεί μαζί μου την ατμόσφαιρα. Άλλωστε τις μόνες ώρες που μείναμε μέσα ήταν στο μπαλκονάκι, το πρωινό και την ώρα που κοιμηθήκαμε. Όταν μάλιστα είδε και κρεβάτι με κουρτίνα από πάνω...θυμήθηκε μου είπε το..μηχάνημα της Μαγνητικής που έκανε!!!

Μην αναρωτιέστε για τη Κλώντη..μαζί μας ήτανε ..πως την πέρασα στο ξενώνα; στη τσάντα της που σας έδειξα..( πήρα και ..ασορτί καπελάκι για μένα!) δεν την πήραν είδηση μα κι εκείνη φρόνιμη δεν έκανε αισθητή τη παρουσία της ούτε καν με ένα γαυγισματάκι....

Φθάσαμε σχετικά νωρίς, κάναμε τις βόλτες μας στα πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού και ..γευτήκαμε ( ναιιιι! χωρίς τύψεις...δυστυχώς..) το κατσικάκι στη σούβλα του χωριού!

Ο ξενώνας διοργανώνει πολλές εκδηλώσεις , εκδρομές περιπάτους με άλογο, αναρριχήσεις, αναβάσεις, ορειβασίες..συνήθως το χειμώνα περισσότερες.

Ανακάλυψα με φρίκη ότι δεν μπορούσα καν να περπατήσω στα δρομάκια με ..πέδιλο και φιόγκους επάνω..( καλά δεν το σκέφτηκα η χαζή πριν φύγω;;;) . Κανένα πρόβλημα για τον άνδρα μου που μου έφερε σε μισή ώρα καινούργια σπορτέξ στο νούμερο μου και καλτσούλες ( ο γλυκούλης μου). 

Φανταστικοί οι περίπατοι μας στο δάσος, στα μονοπάτια και έβλεπα με ..ντροπή τους αμέτρητους φίλους του βουνού που με ένα μπαστούνι ανέβαιναν σαν κατσικάκια στο βουνό.. Εμείς με τη Κλώντη μόνο να μας προσπερνά καθόμασταν από βράχο σε βράχο, από στασίδι σε στασίδι.. 
Τελικά βρήκαμε ένα υπέροχο μέρος , αράξαμε κάτω από ένα δένδρο με νερό δίπλα μας και πιάσαμε τη κουβέντα κάνονας ότι σχέδιο μπορείτε να φανταστείτε έστω κι αν ξέρουμε ότι θα μείνουν τα περισσότερα..σχέδιο..

Μετά καθίσαμε αμίλητοι , ξαπλωμένοι και κοιτούσαμε το κομμάτι του ουρανού ανάμεσα στις φυλλωσιές..Νομίζω οτι ο Νεφεληγερέτας Ζευς μας έδειχνε τη ζηλιάρα Ήρα δίπλα του , σαν να είδα φευγαλαία την Άρτεμη με τη φαρέτρα της να κυνηγά ελάφια και τον παιχνιδιάρη Ερμή να μας κουνά το χέρι.. Μήπως η Αφροδίτη πάει να γοητεύσει τον Δημήτρη μου; ( καλέ δικός μου είναι..ψάξε αλλού..) , όχι ..μάλλον ο μικρός γιος της Έρωτας παραμονεύει κάποιο νεαρό ζευγαράκι.. Οι Δρυίδες και Νύμφες στήνουν χορό φίλοι μου και το τραγούδι του απόηχος από το πέρασμα τους δίπλα μας....

Ένα φανταστικό διήμερο φίλοι μου, σκύλιασα με τη φωτογραφική μου, έβγαλα με το κινητό μα..έχω χάσει το καλώδιο για τον υπολογιστή.. Και το πιο φοβερό; μόλις φθάσαμε πίσω σπίτι μου λέει ο ..χρυσός μου...: 

- Κορίτσι μου..την ξέχασες, είχαμε τη παλιά σου μηχανή στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου..

Ευτυχώς που μου το είπε όταν..φθάσαμε..γιατί θα τον άφηνα εκεί..στη κορφή του Ολύμπου..στα 1200 μέτρα.
Περάσαμε υπέροχα, υποσχεθήκαμε να το ξανακάνουμε σύντομα κι εγώ τρεχάτη ήρθα σε σας..να σας τα πω και να δηλώσω με φορτσάτη διάθεση ... οτι αρχίζει αύριο μια νέα εβδομάδα και σας εύχομαι να είναι τόσο καλή που να νοιώσετε όπως εγώ τώρα..