Σήμερα είχα τα 9μερα της μητέρας μου..πότε πέρασαν κι όλας 9 μέρες δεν μπορώ να το πιστέψω. Με τον άνδρα μου και τη καλή μου Γαστερόπληξ που μας συνόδευσε πήγαμε να κάνουμε όσα η θρησκεία μας ορίζει.
Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν 11 χρόνια θυμάμαι ότι φόρεσα τα μαύρα από υποχρέωση κοινωνική γιατί ο άνδρας μου ποτέ δεν ήθελε να φορώ μαύρα και γενικά σκούρα ρούχα.. Τώρα τα φόρεσα γιατί νοιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο δηλώνουν τη ψυχική μου διάθεση , την ανάγκη μου να της πω ότι είμαι πικραμένη από το χαμό της..
Όμως αυτό που με κάνει να νοιώθω τώρα ενοχή είναι ότι κάθε μέρα που περνά νοιώθω να ..ξεχνιέμαι και να απομακρύνομαι από τη μέρα εκείνη. Σημαίνει ότι δεν την αγαπώ; ότι την ξεχνώ;.....
Το γεγονός ότι γύρισα στη δουλειά μου που την είχα στερηθεί χωρίς να κοιτώ την ώρα πια.. το ότι είμαι πια ελεύθερη αν θέλω να φύγω από το σπίτι όποτε θέλω... δεν ξέρω...δεν θέλω να το σκέπτομαι ...
Νοιώθω ενοχές που ήταν αρκετές 9 μέρες για να μη κλαίω απλά με τη θύμηση της όπως στην αρχή.. ενοχές ..λίγο ντροπή που είμαι πιο ανθρώπινη από ότι πίστευα..
Αύριο σας περιμένω φίλες μου που θα έρθετε.. όποιες θα μπορείτε βέβαια αλλά και εσείς που θα είστε μακριά ..να είστε σίγουρες ..πάλι μαζί μου και θα πίνετε καφεδάκι και τα διάφορα που ετοιμάζω απο το απόγευμα...
25 σχόλια:
Αγαπητή μου Αχτίδα, συχνά συζητώ με ασθενείς μου τις αντιδράσεις τους μετά την απώλεια κάποιου δικού τους ανθρώπου. Το να μη σκεφτόμαστε διαρκώς αυτόν που έφυγε είναι φυσική αντίδραση: το αποτέλεσμα θα ήταν διαρκής κατάθλιψη. Οι χρόνιοι ασθενείς (ιδίως όταν δεν έχουν ακέραια την ικανότητα επικοινωνίας) μας δείχνουν με τον τρόπο τους ότι σιγά-σιγά φεύγουν από τον ορατό κόσμο και μας προετοιμάζουν με τον τρόπο αυτό για τη στιγμή της αναχώρησης. Κι έπειτα, πιστεύουμε ότι δεν χάθηκαν, αλλά μετακόμισαν σε μια άλλη πραγματικότητα, μας αγαπούν όπως κι εμείς τους αγαπούμε ως απόντες, και περιμένουν από μας να προσευχόμαστε γι' αυτούς, μέχρι να ανταμώσουμε και πάλι. Καλή δύναμη, χωρίς ενοχές, με καλές αναμνήσεις πάντα!
Τα μαύρα δεν υποδηλώνουν κατ΄ανάγκη αυτό που έχουμε μέσα μας. Σωστό και λάθος δεν υπάρχει, μόνο αυτό που κουβαλούμε στη συνείδηση μας ο καθένας.
Το γεγονός ότι συνεχίζεις την καθημερινότητά σου δεν σημαίνει ότι την ξεχνάς... Αυτό θα ήθελε κι εκείνη για σένα. Να συνεχίσεις τη ζωή σου, να ζεις την καθημερινότητα σου και να τη θυμάσαι με αγάπη, όπως ακριβώς κάνεις... και χωρίς ενοχές Ακτίδα μου... Δεν υπάρχει λόγος για ενοχές. Ζεις καλή μου... απλά ζεις :)
Έ όχι βρε Αχτίδα, είπαμε, αλλά δεν γίνεται να δημιουργείς τύψεις στον εαυτό σου, ήσουν δίπλα της, την σκεφτόσουν, την φρόντιζες, συνεχίζεις την ζωή σου απλά, προχωράς, έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορεί να σκέφτεσαι όλη την μέρα το ίδιο πράγμα, μόνο και μόνο για να πείσεις τον εαυτό σου ότι τα έκανες όλα καλά. Ήσουν πάντα δίπλα της, μην δημιουργείς τύψεις στον εαυτό σου..
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!καλη μου...η ζωη συνεχιζεται...δεν σταματαει...καθε μερα εχουμε..μια υπεροχη...ανατολη...αυτο...δεν μπορουμε..να το σταματησουμε...
Το κακο ..θα ηταν να μεινεις σε εκεινη ..την ημερα ..και να θαφτεις...μαζι της...
Πρεπει..να συνεχισεις...για το χατηρι της...την ψυχη της...τους δικους σου Ανθρωπους..που τοσο σε ΑΓΑΠΟΥΝ και σε χρειαζονται...διπλα τους....μεσα στην αγκαλια τους...μεσα στη ζωη τους...
χωρις τυψεις..και ενοχες...δεν χρειαζονται
...δεν ειναι αυτο....που θα ηθελε...εκεινη για σενα....
δεν ειναι..δικαιο..
για εκεινη..που οπως ..γραφεις...ηταν..η ΑΓΑΠΗ...η ΧΑΡΑ...η ΕΥΓΕΝΕΙΑ...
ΟΧΙ ..η θλιψη..και η μιζερια...
Μακαρι να μπορουσα..να ερθω ..αποψε..ευχαριστουμε..για την προσκληση...
ΑΝ και δεν σε συμφερει...πινω...πολυυ..καφεεε....σε τεραστια κουπα...βαρυ..γλυκο...
και ας παει..στα κομματια το ζαχαρο...χιχι....Α!Α! φανατικη...του...Ελληνικου...
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!ΚΑΛΗ ΜΟΥ!!!
Καλημέρα, ποτέ δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους ανθρώπους που έχουν φύγει.. Μη νιώθεις τύψεις, δεν ξέρω αν είναι φυσική άμυνα αυτό, αλλά έτσι συμβαίνει. Συνεχίζεις να ζεις και δεν θα νιώθεις τύψεις γι αυτό. Τύψεις θα έπρεπε να νιώθεις αν δεν είχες προσφέρει στη μανούλα σου. Τύψεις θα είχες αν σκεφτόσουν οτι θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι κ δεν το έκανες. Εσύ όλα όσα μπορούσες να κάνεις, τα έκανες. Η μαμα σου θα είναι κοντά σου άλλωστε εσύ την κουβαλάς μαζί σου! Πολλές καλημέρες
Καλημερα Αχτιδουλα!
Ειμαι σιγουρη πως κατα βαθος ξερεις πως λυτρωθηκε, πως κι εκεινη ειχε ταλαιπωρηθει πολυ...γι' αυτο να μην νιωθεις τυψεις, της προσφερες ολα οσα μπορουσες και παραπανω ισως...τωρα, απλα θελεις να ηρεμησεις κι εχεις καθε δικαιωμα. Αλλωστε, εκεινη νομιζεις δεν θα χαιρεται να βλεπει τι δυνατο και αισιοδοξο ανθρωπο που μεγαλωσε;
Καλή μου Αχτίδα καλημέρα.Φυσικά και δεν πρέπει να νοιώθεις ενοχές.΄Οσο ήταν ζωντανή η μητέρα σου έκανες ότι μπορούσες για να απαλύνεις τον πόνο της, και τις έδειχνες την αγάπη σου ποικιλοτρόπως.Εξ άλλου δεν ήταν κάτι ξαφνικό.΄Ηξερες ότι κάποια στιγμή "θα έφευγε" από κοντά σας.Οπότε, ακόμα και αν η καρδιά πονά, το υποσυνείδητο σου λέει ότι πρέπει να γυρίσεις σελίδα.Συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Παπαγιάννη.
Καλή δύναμη, και να την θυμάσαι πάντα γλυκά και με αγάπη.
Ποιος σου είπε ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα ήθελαν να μας "τιραννούν" και να μας "δεσμεύουν" από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας; Ποιος σου είπε ότι αν γυρίσεις στη ζωή που "στερήθηκες" προσφέροντας σε αυτά τα πρόσωπα είσαι "λιγότερο άνθρωπος" ή "ένοχη"; Κάτι λάθος σκέφτεσαι, θαρρώ.
Τάδε έφη μια... μικρή.
Τα φιλιά μου
Θα συμφωνήσω με την erifili. Έκανες ό,τι μπορούσες να την βοηθήσεις, στάθηκες δίπλα της, της έδειξες την αγάπη σου με ποικίλους τρόπους, πρώτα σαν κόρη και μετά σαν άνθρωπος. Μακάρι όλοι οι γονείς να είχαν αυτή την στήριξη. Ξέρω ιστορίες του αντιθέτου.... Γι' αυτό αγαπημένη φίλη, μη δημιουργείς τύψεις και προβλήματα στον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη ότι η μαμά σου, εκεί που είναι, το ξέρει αυτό και σ' αγαπά περισσότερο. Απλώς έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γι' αυτήν, όπως θα φτάσει και για όλους μας. Να είσαι καλά. Σοφία
@ Α. Παπαγιάννης, ευχαριστώ.. η γνώμη σας ξέρετε οτι πάντα μετρά ιδιαίτερα για μένα. Έχετε δίκιο σχεδόν πάντα .
@ ruth_less, το ξέρω..το νοιώθω φίλη μου μα μέσα μου έχω κάποιες ευαισθησίες που δεν μπορώ να ξεριζώσω εύκολα.Πάντα ήμουνα σε πολλά πράγματα υπερβολική λιγάκι.Εγώ για να καταλάβεις μπορώ να μείνω ξάγρυπνη όλη νύχτα αν έχω κάνει το παραμικρό σε οποιοδήποτε μέσα σε ένα θυμό ή κακή στιγμή. Γι' αυτό και δεν μαλώνω σχεδόν ποτέ γιατί πάντα υποχωρώ.
@ Hfaistiwnas, γλυκούλι μου εσύ! ΈΛα ..πάρε λεωφορείο και έλα..έχω μανιταρόπιτα , πίτες, τσιζ κέικ λεμόνι(!) ,μιλφέιγ..ότι θες αγόρι μου!Είσαι πιο μικρός και απο τη κόρη μου ξέρεις έτσι σε θεωρώ δικό μου παιδάκι!
@ irida μου μακάρι να ερχόσουνα ..δεν υπάρχει και ο ..διακτινισμός που βλέπουμε στις ταινίες τις φανταστικές! Κι εγώ..φανατική του ελληνικού όμως ..σκέτος..ούτε ίχνος στο κουτάλι και στο μπρίκι απο ζάχαρη.
@ Andie, σα να ακούω τις κόρες μου... τα ίδια μου λένε!
@ BUTTERFLY, τι να κάνω φίλη μου, η ίδια η ζωή σε παρασύρει να ζήσεις.Πριν λίγο μου έφερε η κόρη μου να φυλλάξω το μωρό κι ε΄γω χόρευα μπροστά του το "Λιλλή Παππού!"και σας σκέφτηκα .Είπα ..αχ! και να με έβλεπαν τώρα τι κάνω!
@ erifili, δεν ξεχνιέται απλά ..νοιώθω οτι προχωρώ..οτι η ζωή με τραβά να κάνω βήματα και το μυαλό φεύγει απο όσα με πικραίνουν και προχωρά παραπέρα..
@ marilia μου , πάντα ήμουν σαν μοναχοπαίδι λιγάκι καταπιεσμένο..η μητέρα μου το τελευταίο καιρό μου έλεγα συνέχεια..πως στεναχωριέται που θα με χάσει...πως θα την ξεχάσω κι εγώ δεν ήθελα να ακούω , πάντα με υποχρέωναν να τους παίρνω 2 φορές την ημέρα τηλέφωνο όταν ήταν καλά πριν πεθάνει ο πατέρας μου.Γι αυτό εγώ δεν έγινα καταπιεστική στα παιδιά μου, ούτε καν υπερπροστατευτική.
@ Σοφία, γι' αυτό σας έχω εγώ..για να με σηκώνετε στις μαύρες μου..άντε ελάτε τώρα να με βοηθήσετε να σιάξω το σπίτι..μόλις έφυγαν τα 2 εγγόνια μου κα δεν ξέρω απο που ν' αρχίσω..γι' αυτό κάθησα στον υπολογισ΄τη ..να πάρω δυνάμεις.!
χεχεχε μου βάζεις ιδέες, αλλά προσπαθώ να κάνω ένα είδους διατροφής, για απώλεια κάποιων κιλών..
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση "μαμά"!!!
Μη νιώθεις ενοχές, είναι η άμυνα αυτή με την οποία μας έχει, ευτυχώς, προικίσει η φύση...για να συνεχίζουμε τη ζωή μας και να μη φθειρόμαστε κι εμείς με τη φθορά του δικού μας ανθρώπου....Μη νομίζεις, αφορμές για να τη σκεφτείς και να στενοχωρηθεις θα βρεις πολλές ακόμα κι αφού περάσουν μήνες ή και χρόνια...
Αγαπημενη μου Αχτιδα,την πρωτη φορα που διαβασα το μπλοκ σου,ηταν μια αναρτηση που εγραφες για την μητερα σου,που την ειχες στο σπιτι καιδεν ηξερες εαν ηταν καλο να την βαλεις σε ενα ιδρυμα.Απο τοτε,δεν υπαρχει μερα που δεν θα ανοιξω τον υπολογιστη και θα μπω στο μπλοκ σου να δω εαν εχεις κανει αναρτηση.Εχω χαρει μαζι σου για την βαπτιση του κουκλου εγγονου σου,λυπηθηκα παρα πολυ για τον χαμο της μητερας σου και καθε μερα μπαινω στο μπλοκ σου για να δω πως εισαι σημερα,εαν εισαι λιγο καλυτερα.Με την σκεψη μου,θα ειμαι σημερα κοντα σου που εχεις το καφεδακι για την μανουλα σου,και θελω να σου πω οτι ποτε δεν θα ξεχασεις αυτον που εφυγε και οτι η πικρα για τον χαμο θα γινει αναμνηση,απο τις πιο γλυκες στιγμες.Η ψυχη δεν χανεται.Ειναι παντα μαζι μας και μας συντροφευει.Να εισαι καλα.Να προσεχεις τον εαυτο σου.
Αχτιδα μου, κουράγιο, υπομονή, επιμονή. δε νομίζω να είχε παράπονο η μητέρα σου, της πρόσφερες πάρα πολλά και με το παραπάνω πιστεύω... ήσουν η καλύτερη κόρη που θα μπορούσε να έχει κ πιστεύω πως θέλει να συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου, να αποκομίσεις όσα μπορείς περισσότερα από αυτά που μας δίνονται καθημερινά, όπως έκανε κι αυτή.
συμφωνώ με τον Α.Παπαγιάννη. μη νιώθεις άσχημα. δυστυχώς ή ευτυχώς η βιολογία του εαυτού μας και του εγκέφαλού μας, απωθεί τα δυσάρεστα γιατί είναι πολύ βασική η ψυχική μας υγεία για τη σωματική μας..
πότε θα καταφέρω να σε δω αχτίδα μου. μου λείψατε όλοι.. κ ειδικά η ειρήνη, δε τη στέλνω μήνυμα γιατί έχω πολλά στο κεφάλι μου.. θα τη στείλω όμως κάποια στιγμή.
δωσε πολλά χαιρετίσματα.. φιλάκια μαμα αχτίδα..
Συμφωνώ απολύτως με τον κ. Παπαγιάννη, που δεν έχω πτυχίο, και ασθενείς όπως εκείνος.
Ομως είμαι σίγουρη και έτσι το έχω στο μυαλό μου, σαν μια μετακόμιση.
Ακουγα λοιπόν την γιαγιά Βασιλικούλα να λέει. "Μακάριοι, οι γονείς, που τους θάβουν τα παιδιά τους" και αναρωτιώμουν γιατί. Μεγάλη το κατάλαβα!
Σε γλυκοφιλώ και θάθελα αύριο να είμαι εκεί. α, ετοιμάζεις και καλούδια? σλρλπ!
Αλλά αν βρεις χρόνο εσύ και περάσεις απο το γνωστό καφέ, με τους λαλημένους, είμαι σίγουρη πως θα χαμογελάσεις λίγο.
υγ. εφαγες καμμια μπουκιά ή θ' αρχίσει ο Δημήτρης να μοιράζει πάλι πιάτα δωθε κείθε?
Αχτίδα μου όλα αυτά που νιώθεις είναι ανθρώπινα είναι η ίδια η ζωή που μας καλεί κι εμείς πρέπει να την ακολουθήσουμε όσο την έχουμε!
Καλά να περάσετε!
Έναν σκέτο και για μένα παρακαλώ!!! θα τον πιω νοερά και θα σας ευχηθώ να είστε όλοι γεροί να την θυμάστε με αγάπη!!! Όσο για την μανούλα σου....ας αναπαυθεί η ψυχούλα της εκεί που βρίσκεται!!!
Δημοσίευση σχολίου