Η περιπέτεια ξεκίνησε.... ο άνδρας μου με τα εγγόνια ..πάνε θάλασσα!

Άντε βρε τυχερούλια..Θα με φάτε με το ...κουταλάκι αυτές τις μέρες μιας και θα είστε η μόνη μου παρέα.! 

Η κόρη μου Ιωάννα με την οικογένεια της απεφάσισε να ξαναζήσει κι αυτή παλιές παιδικές εμπειρίες της από τις καλοκαιρινές διακοπές μας σε κάμπινγκ προ...αμνημονεύτων χρόνων και ξεκίνησε με τα 3 μικρά να πάει στα Νέα Ρόδα . Βέβαια πριν το κάνει προσπάθησε να μας δελεάσει να ξαναζήσουμε μαζί της εκείνες τις μέρες..

Εγώ ως γνωστό  δεν μπορούσα λόγω ...των παππούδων μα οι άνδρας μου " τσίμπησε¨ όταν του είπε εκείνο το μελιστάλαχτο: 

- Βρε πατέρα εμείς δεν ξέρουμε από κάμπινγκ, θυμάσαι τι όμορφα περνούσαμε; Έλααα! για τα εγγόνια σου, 4 μερούλες μόνον! 

Άρχισαν και τα μικρά το ψηστήρι και νάμαστε στην αποθήκη μας να βγάζει ο άνδρας μου από ...ψαροντούφεκο μέχρι λυχνία νυκτός. Βέβαια πήγαμε και στο σούπερ μάρκετ όπου αγόρασε τόσα πράγματα για την ..περιπέτεια που θα μπορούσε να πληρώσει το καλύτερο ξενοδοχείο.

Όμως όσο κι αν γκρινιάζει ο χρυσός μου που δεν θα πήγαινα μαζί του, όσο κι αν έκανε τον.." σπρώξε με κι ας κλαίω " ξέρω , το έβλεπα ότι ξύπνησε μέσα του η εικόνα των νεανικών μας χρόνων όταν ξεκινούσαμε για κάμπινγκ ( ελεύθερο τότε) και οι γονείς μου πάθαιναν κάτι από ψιλοεγκεφαλικό με τη σκέψη ότι θα παίρναμε μαζί μας τα δύο κοριτσάκια μας.

Έτσι ξεκίνησαν σήμερα , ο Αλέξης έμεινε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το δικό μας αμάξι γεμάτο με πράγματα , μου άφησαν αμανάτι να φυλάω και το Πόκο.... και ξεκίνησαν για τη ..περιπέτεια. 

Ο Πασχάλης έλεγε στο παππού του ότι θα ψαρεύουν με το καλάμι που του αγόρασε, η Βάσια για βραδινές φωτιές στην άμμο κι εγώ τους κούνησα το μαντίλι τακτοποίησα τα πάντα σπίτι, ψώνισα κονσέρβες και για το Πόκο και ...νάμαι καλέ! Θα με ανεχτείτε αυτές τις μέρες θέλετε δεν θέλετε.. μη δω κανένα να να μην έρθει για ...καφέ!

Κάποτε λοιπόν όταν τα παιδιά μας ήταν πολύ μικρά και ο Δημήτρης ήθελε να γνωρίσει την Ελλάδα και τις ακρογιαλιές της ξεκινούσαμε για διακοπές σχεδόν 2 μήνες... Δεν αφήσαμε μέρος στη Χαλκιδική και νησάκι για νησάκι. Αξέχαστες οι μέρες εκείνες, το νυχτερινό κολύμπι και το ψάρεμα βράδυ με φακό , στολές και ψαροντούφεκο.. Το βράδυ φωτιές , οι δύο ξαπλώστρες μας στην αμμουδιά και το μέτρημα των αστεριών  ...έτσι ξαπλωμένοι...με τα κορίτσια να τσαλαβουτούν νυχτιάτικα στην άκρη της θάλασσας. Το τροχόσπιτο μας ήταν μόνο για τον ύπνο και για μαγείρεμα. 

Στη Θάσο είχαμε ανακαλύψει τρύπες σπηλιές στα βράχια και μπαίναμε μαζί τους... τα κορίτσια μου αγάπησαν τη Φύση και τη θάλασσα..κολύμπησαν με αναπνευστήρες σε ηλικία που τ άλλα παιδιά δεν έμπαιναν στο νερό και μάζευαν από το βυθό αχινούς και αστερίες. 

Κάποτε ανακαλύψαμε στη Σαμοθράκη μια παραλία που για να κατεβούμε δέσαμε σχοινί σε δένδρο , ο Ειρήνη στον ώμο του μπαμπά της κι εγώ με το ριλάξ την Ιωάννα μου μωρό στο χέρι. Στη Κεφαλλονιά πιο μεγάλες πια ζήσαμε υπέροχες στιγμές στις υπέροχες άγριες ομορφιές της, στη Κρήτη πιο μικρές την διασχίσαμε και την γλεντήσαμε από τη μια άκρη στην άλλη.

Όταν αρραβωνιάστηκαν ... εκείνο το καλοκαίρι μόνοι για πρώτη φορά πήγαμε στη Σκύρο... μας έλειπαν και έτσι πουλήσαμε εκείνο το τροχόσπιτο γιατί καταλάβαμε ότι πια δεν είχε την ίδια σημασία για μας.

Τώρα ..θέλουμε να πάμε  και ...δεν μπορούμε γιατί αυτά τα ...μωρά που έχουμε δεν μεταφέρονται με τίποτα και όταν ακούνε για θάλασσα παθαίνουν  κρίσεις. 

Έτσι ελπίζω με όλη μου τη ψυχή να περάσει ο άνδρας μου με τα εγγόνια μας  το ίδιο καλά όπως τότε... να ψαρέψει μαζί τους, να κολυμπήσει, να κάνει εξερευνήσεις , να χαρεί μέσα από αυτά τα παιδιά μας που ...μεγάλωσαν .

Τα βράδια ... ο ουρανός είναι ένας , το φεγγάρι το ίδιο και τ' αστέρια μπορεί να μη τα δω όλα από το μπαλκόνι μα ..ένα θα βρω να του στείλω μήνυμα ότι μπορεί να λείπω μα ...είμαι εκεί...δίπλα του ...ξαπλωμένη στη διπλανή ξαπλώστρα και μετρώ μαζί του τ' αστέρια ...όπως τότε...λέγοντας του σιγά στ' αυτί : Σ' αγαπώ!