Είναι δύσκολο να είσαι μάνα ...και ακόμα πιο δύσκολο να νοιάζεσαι για ότι αγαπάς.

Σήμερα ο ήλιος μου ήταν  χωρίς ..σύννεφα φιλοι μου μιας και η Ιωάννα μου ήταν  καλύτερα και δεν πονούσε , όμως τέτοιες καταστάσεις δεν περνούν εύκολα και η αλήθεια είναι οτι είμαστε άμαθοι σε τέτοια. Το βραδάκι πάλι τα ίδια κι εγώ έστω και απο μακριά πονούσα γι' αυτήν .
Βέβαια κάθε αύριο είναι κάτι άλλο και ξέρουμε οτι έχει να αντιμετωπίσει ίσως και άλλες τέτοιες άσχημες μέρες και νύχτες όμως..εμείς θα είμαστε εδώ , δίπλα της και με όσα μέσα μας δίνει ο Θεός και η επιστήμη εμείς θα προσπαθούμε .
Πόσες φορές το έχω πει οτι η ζωή είναι αγώνας κι εμείς οι άνθρωποι της μαχητές στο στίβο της, η ελάχιστη χαρά διαρκεί μεσα μας περισσότερο απο τη μεγαλύτερη λύπη και η ελπίδα το τελευταίο κρυφό δώρο στο κουτί της Πανδώρας.
Ξέρετε ποιά είναι για μένα η καλύτερη ώρα της ημέρας; .... είναι το απόγευμα , κατα τις 7 όταν συνήθως ο Δημήτρης μου κι εγώ κάπου σε ένα αγαπημένο μέρος παίρνουμε το καφεδάκι μας και μιλάμε ,φιλοσοφούμε, σχεδιάζουμε και καθησυχάζει ο ένας τις ανασφάλειες και τους φόβους του άλλου. Ιερή ώρα για μας, έχουμε ξεπεράσει πολλά πράγματα έτσι και νοιώθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Τώρα τελευταία αλλάξαμε και ..στέκι, εγκαταλείψαμε τα Πλατανάκια και πήγαμε στο καφέ του Plaisir στο Apollonia center δίπλα, Θα γελάσετε ίσως αν σας πω οτι πηγαίνουμε εκεί γιατί εκτός απο το καφέ και τα υπέροχα κουλουράκια που τον συνοδεύουν ταίζουμε τα σπουργιτάκια που περιέργως έχουν με μας το ίδιο στέκι. 
Κλεφτράκια σωστά ανεβαίνουν στο τραπέζι μας κι εμείς διασκεδάζουμε μαζί τους όταν τα βλέπουμε να σηκώνουν ολόκληρο κουλουράκι για να πέσει κάτω να σπάσει και να πέσουν όλα μαζί επάνω να φάνε τα κομματάκια.
Ευχαριστώ όλους εσας που μου γράψατε χθες που είχα τις μαύρες μου, τώρα πάλι δεν είμαι και στα καλά μου όμως δεν βγαίνει και κάτι να χάνω το κουράγιο μου και την ελπίδα μου οτι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι και απελπίζομαι φέρνω στο μυαλό μου ένα σωρό άλλους ανθρώπους που τα δικά μας προβλήματα υγείας είναι απλά μπροστά στα δικά τους.Απλά θα ήθελα να μη πονά , να μπορώ να τη σκέπτομαι χωρίς να στεναχωριέμαι γι' αυτήν.
Αύριο η Ειρηνούλα μας θα πάρει το μικρό αμαξάκι που της πήρε ο μπαμπάς της δώρο, τίποτε σπουδαίο , μικρό και μεταχειρισμένο μα καλό για αρχή και οικονομικό στη βενζίνη.Της εύχομαι καλοτάξιδο και το επόμενο να είναι καινούργιο και μεγαλύτερο.
Όταν έχεις δύο παιδιά φροντίζεις να δίνεις και στα δυο με τη σειρά ότι χρειάζεται όσο μπορείς βέβαια γιατί αυτό σε κάνει πάνω απ' όλα ευτυχισμένο ιδιαίτερα το Δημήτρη που το έχει βρε παιδάκι μου στο αίμα του να κυλά το μεράκι να προσφέρει ..
Ζεστή μέρα και ίσως ζεστή νύχτα , πάλι θα κοιμηθώ με έννοια για το κορίτσι μου...τελικά δύσκολο να είσαι μάνα..