Όταν η Φύση απαντά στις ανησυχίες μας!

Σε μια απογευματινή απόδραση στην Έδεσσα για να μαζέψουμε βερίκοκα απο τα κτήματα του κουνιάδου μου αντιμετωπίσαμε μια καταιγίδα ..απο μέσα απο το αμάξι βέβαια.
Οι φωτογραφίες μέσα απο το μπαρμπριζ του αυτοκινήτου μα μαγεύτηκα απο το παιχνίδι των χρωμάτων στα σύννεφα. Έδινα με τη φαντασία μου ονόματα στα σχήματα τους. Η βροχή δυνατή, πολύ δυνατή μαζί με αέρα.
- Δεν είμαστε τυχεροί! Δεν έπρεπε να φύγουμε, του λέω απογοητευμένη!
- Μπόρα είναι αγάπη μου , θα δεις, θα περάσει!
- Πολύ μαυρίλα βλέπω, δεν θα μπορέσουμε ούτε να βγούμε!
Μα η μπόρα πέρασε φίλοι μου..όσο δυνατή κι αν ήταν. Η μαυρίλα διαλύθηκε, εμείς μαζέψαμε τα βερίκοκα μας, αναπνεύσαμε καθαρό αέρα, πήγαμε λαδάκι στον Αγιο Νικόλα κι εγώ άναψα τα καντήλια..
Η Φύση μας απάντησε με το σύμβολο της, Ουράνιο Τόξο, η επικύρωση της συμφωνίας του Θεού με τους Ανθρώπους οτι ο κόσμος δεν θα καταστραφεί πια.
Το βλέπαμε στην αρχή απο μακριά και ήταν ένα χαρμόσυνο θαρρείς μήνυμα.
Μετά φώτισε ακόμα περισσότερο και ο ουρανός πήρε χρώματα που η μικρή μου απλή μηχανή δεν μπόρεσε να αποτυπώσει.
Σχεδόν αμέσως μου λέει ο άνδρας μου:
- Κοίτα υπάρχει και δεύτερο..πρόσεξε χρώματα..
Εδώ έκανα και την έξυπνη, θυμήθηκα τους κανόνες των χρωμάτων , τους συνδιασμούς, τα συμπληρωματικά και τα κύρια και του έπριξα το κεφάλι με τις ορολογίες εξηγώντας του το Ουράνιο τόξο.
- Δεν θέλω να ξέρω , μου είπε, εγώ προτιμώ αυτό που βλέπω έτσι απλά, σαν σημάδι για κάτι καλύτερο.
Τέλος περάσαμε απο μέσα του σαν απο μια καμάρα και ο Δημήτρης το απολάμβανε σαν παιδί το θέαμα.
- Πρόσεχε κακομοίρη μου μπροστά σου μην... αγκαλιαστούμε με κανένα άλλο αυτοκίνητο .
Ουράνιο τόξο φίλοι μου..μετά απο μια καταιγίδα τόσο μεγάλη που ήταν σαν να άνοιγαν οι ουρανοί. Η ζωη αντιγράφει τη φύση σε πολλά ..οπότε ας ελπίζουμε σε κάτι μοναδικό σαν κι αυτό.