Όταν μια φίλη πονά είναι και δικός μου πόνος!

Αυτό που πάντα με τρομάζει στη ζωή είναι οι ανισότητα του μοιράσματος της χαράς και της λύπης των ανθρώπων.
Πάντα αναρωτιόμουνα πόσο άδικο είναι και προκαθορισμένο το μέλλον κάποιων παιδιών ανάλογα με το τόπο και την οικογένεια που θα γεννηθούν.
Τι διαφορά έχει ένα μαυράκι που το βλέπω με τα κοκκαλα του να ξεχωρίζουν απο τη πείνα απο ένα άλλο παιδί π.χ το δικό μου εγγόνι που έχει την δυνατότητα να έχει πολλά.
Γιατί μια κοπέλα να γεννιέται χωρίς προοπτικές να μορφωθεί η να καλοπαντρευτεί απο μια άλλη που θα πάει σε ιδιωτικό και θα έχει να διαλλέγει ένα σωρό δρόμους στη ζωή της.
Γιατί να υπάρχουν παιδιά με δυνατότητες να σπουδάσουν και άλλα να χάνονται στον αγώνα επιβίωσης.
Γιατί μια μάνα να μεγαλώνει και να χαίρεται το παιδί της υγειές όπως το ονειρεύεται και κάποια άλλη να το βλέπει να μαραζώνει και να πονά ..Γιατί..Γιατί.. μη μου πειτε οτι δεν το σκεφθήκατε ποτέ εσεις..
Πέρασα χθες μια όμορφη ημέρα, εγώ, προσωπικά... ξεχωριστά... δίκαια ή άδικα... Ήρθε το πρωί η κόρη μου και το εγγόνι μου και πήγαμε σε πολυκατάστημα παιδικών να χαζέψουμε και να ψωνίσουμε με την άνεση μας, περάσαμε βέβαια καλά, το μεσημέρι ήρθε να μας δει και να φάει μαζί μας η άλλη μας κόρη... Το απόγευμα ο άνδρας μου μου έκανε έκπληξη να φέρει μια κοπέλα να με περιποιηθεί τα μαλλιά και τα νυχάκια μου ..όλα όμορφα ..αγγελικά πλασμένα και μετά ..
Το βραδάκι ένα μέιλ μιας φίλης που γνώρισα στο διαδύκτιο απο το εξωτερικό μου έδωσε τόσο πόνο που κάθησα να κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί δεν άντεχα να μη βγάλω απο μέσα μου αυτό που αισθάνομαι. Ηταν η κραυγή μιας μητέρας με κόρες σαν τις δικές μου που το παιδί της είναι καθηλωμένο στο κρεβάτι και πονά και τυρανιέται με το άγχος του άγνωστου που δεν ανιχνεύεται.... "Μαλωσα με θεους και αγίους, ουρλιαξα απο πονο" μου έγραψε κι εγώ πόνεσα και θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν έβρισκα λόγια να της γράψω και έμεινα στα συνηθισμένα ευγενικά : ..λυπάμαι..εύχομαι...
Είμαι τόσο ευαίσθητη σε κάτι τέτοια που έρχονται στο δρόμο μου που αρρωσταίνω περισσότερο εγώ..Τι να μπορώ να πω σε αυτή τη φίλη εκτός απο το να κάνει υπομονή...πως να της πω που να τη βρει αυτή την υπομονή μια γυναίκα που αγωνίζεται καθημερινά για τα παιδιά της και τον εαυτό της.
Πικραμένη πάω αν κοιμηθώ και το μόνο που μπορώ καλή μου φίλη να κάνω για σένα είναι να προσευχηθώ να πάνε όλα καλά και να φανεί η ελπίδα και η σωτηρία απο το σκοτάδι σαν μια αχτίδα φωτός που θα γίνει το φως το ίδιο. Πως μπορώ να μη σκεφτώ την αδικία όταν ένα πλάσμα τυρανιέται την ίδια στιγμή που κάποιο άλλο χάνει το καιρό του ξοδεύοντας τη πολύτιμη ζωή και την υγεία που του έδωσε ο Θεός σε τυρανίες και κακές πράξεις.
Το πιο άδικο είναι οτι εγώ αύριο θα το έχω ξεπεράσει και θα συνεχίσω ..κι εκείνη θα το έχει μπροστά της και θα πονά και θα κλαίει κρυφά όπως εμείς οι μανάδες ξέρουμε κρυφά να κλαίμε..
Φίλη μου ..καλή μου φίλη , άγνωστη μου φίλη κουράγιο , είμαι κοντά σου με τη ψυχή μου ολόκληρη και συγχώρεσε με που το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι να ελπίζω και να προσεύχομαι.