Στο ιατρικό κέντρο που πήγα χθες να κάνω τις εξετάσεις μου καθώς πήγαινα για να πλύνω τα χέρια μου είδα τη κυρία αυτή που θα σας πω και που μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Ηλικειωμένη βέβαια μα μοναδικά ιδιαίτερη. Με ένα ασπρόμαυρο σύνολο γνωστής φίρμας ( το ανεγνώρισα) ,μαλλί ολόλευκο σχετικά κοντό πολύ καλοχτενισμένο, στο λαιμό ένα μαργαριταρενιο κολιέ, τα σκουλαρίκια μικρά και διακριτικά και στο χέρι της δύο βέρες η μια δίπλα στην άλλη ( ένδειξη χηρείας) και ανάλογο με το κολιέ δαχτυλίδι.
Καθώς κουνούσε το σώμα της πίσω της ακολουθούσε ένα υπέροχα διακριτικό άρωμα και βέβαια είδε οτι την κοιτούσα αδιάκριτα και μου χαμογέλασε. Εγώ αυθόρμητη όπως πάντα δεν άντεξα να μην της πω:
-Είστε πολύ όμορφη κυρία , αλήθεια σας λέω!
Γέλασε μα διέκρινα ένα είδος ικανοποίησης και φιλαρέσκειας που μου αποκάλυψε οτι η γυναίκα μέσα της υπήρχε πάντα ακόμα!
- Χρυσό μου, είμαι γιαγιά πια, 84 χρόνων...
-Κι εγώ είμαι 57 της είπα..και είμαι κι εγώ γιαγιά..
-Είσαι παιδί ακόμα μου είπε γελώντας...ήμουν ήδη μεγάλη όταν γεννήθηκες!
Δεν μπόρεσα να μη τη συγκρίνω με τη μητέρα μου που είναι σχεδόν στην ίδια ηλικία και ήταν τόσο διαφορετική γιατί παρέδωσε τα ..όπλα αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα μου. Της το είπα , μου έπιασε τα χέρια και μου είπε με λυπημένο ύφος:
- Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα κορίτσι μου στη ζωή μου, και την καταλαβαίνω .Εγώ έχασα το σύντροφο μου πριν 11 χρόνια και έφυγε το έδαφος απο τα πόδια μου , πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα μα μετά σκέφτηκα οτι εκείνος με αγάπησε πολύ στη ζωή μας και θα ήταν προδοσία εκ μέρους μου να χαλάσω την εικόνα που θα είχε για μένα .Γιατί για μένα ζει πάντα μέσα στη καρδιά μου , είναι δίπλα μου ακόμα και όταν ζω χωρίς αυτόν.
Τώρα να σας πω οτι δεν με πήραν τα κλάμματα δεν θα το πιστέψετε.. ευτυχώς που ο Δημήτρης ήταν στο θάλαμο αναμονής και δεν έφαγα κατσάδα που έχω τα δάκρυα μέσα στο τσεπάκι μου.
Την αγκάλιασα σαν να τη ήξερα , την χαρέτησα με σεβασμό θαυμάζοντας το ζωντανό άνθρωπο με Α κεφαλαίο.
Δεν ξέρω τι θα έκαμνα στη θέση της, δεν ξέρω αν θα ζω στην ηλικία της ή πως θα είμαι μα για πρώτη φορά στη ζωή μου ζήλεψα την εικόνα αυτής της άγνωστης κυρία που έφυγε χαιρετώντας με χαμογελαστή ...άγνωστη ..ανώνυμη... Σήμερα ανεκάλυψα οτι δεν μπορώ πια να βάψω τα νύχια μου χωρίς να λερωσω τα δάχτυλα μου γιατί το χέρι μου τρέμει απο την Πάρκινσον ...πήγα να στεναχωρηθώ μα έφερα την εικόνα της μπροστά μου και είπα:
- Βρε ας το καλό ..δεν πειράζει.. δεν σκάω με τέτοια ,θα μου τα βάφει άλλος...και έβαλα μετά τα ρόζ φουξ σπορτεξάκια μου, το τζιν μου , αγκάλιασα τον άνδρα μου και του είπα ακόμα μια φορά πόσο τον αγαπώ.
Σκέφτηκα οτι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να ανακαλύψεις κάποτε οτι δεν είπες ότι αισθανόσουνα κάποια στιγμή στον άνθρωπο σου , στη φίλη, στο δικό σου άτομο μόνο και μόνο για να μη θεωρηθείς γραφική.
40 σχόλια:
χεχε ήταν και λίγο συγκινητική η σκήνή..
Άσε τα μικροπροβλήματα στην άκρη! Έχεις μια υπέροχη οικογένεια! Εκεί έχεις ότι χρειάζεσαι, όχι στα νύχια!
Καλημέρα!!!
Μαζί σου αχτίδα σε όλο το κείμενο. Και στον θαυμασμό για την υπεροχη κυρία, και στη συγκινησή σου και στις σκεψεις που έκανες. Κι εγω τα ίδια θα εκανα, τα ίδια θα σκεφτόμουν και θα ένιωθα,
πολλά φιλια και μια ζεστή καλημέρα!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΑΝ ΝΑΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΔΕΝ ΧΑΛΑΣΕ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΨΕΙΣ ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ ΕΧΕΙΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ
@ Hfaistiwnas, καλημέρα φίλε μου, μα αυτό κάνω πίστεψε με κάθε μέρα.Αν νομίζετε οτι η ζωή μου είναι ένα ροζ συννεφάκι γελιέστε.ΕΓΏ είμαι επάνω του! Τα άλλα προσπαθώ να τα προσπεράσω και πίστεψε με η ζωή μου θα ήταν πολύ καλύτερη μαζί και η υγεία μου αν προσπερνούσα εκείνα που με πληγώνουν και ίσως για άλλους είναι αδιάφορα.Όμως φίλε μου αν το έκαμνα ..δεν θα ήμουν εγώ, και δεν μετανοιώνω για το ότι πολλές φορές κλαίω για πράγματα που ίσως άλλοι κοροιδεύανε.
@ καλημέρα, φιληνάδα μου αν έβλεπες αυτή τη ..παρουσία ..θα καταλάβαινες την εικόνα που περιγράφω.Την θαύμασα, ζήλεψα τη δύναμη της,σεβάστηκα τις ιδέες της και έβγαλα το καπέλο στη στάση ζωής της.
@ Θαναση μου εσύ τουλάχιστον κρατάς στάση ζωής πολύ δυνατώτερη απο μένα.Σε σκέπτομαι και θα είμαι κοντά σου να γνωριστούμε τον Ιούνη .
Συγκινητική η ιστορία με την ηλικιωμένη κυρία.
Η ζωή είναι ωραία!!! με τα προβλήματα της, τις στεναχώριες της, τις χαρές της ....... όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.
Ποτέ μην το βάλεις κάτω γλυκειά μου :)
Άστα μωρέ τα νύχια...έχεις την οικογένεια σου, τα παιδάκια σου, τα εγγονάκια σου, τον αντρούλη σου!!!!
Να τους λες κάθε μέρα πόσο τους αγαπάς και όλα τα άλλα έρχονται δευτερεύοντα :)
Πολλά πολλά φιλάκια
συγκινητικό.... βούρκωσα... καμιά φορά οι πιο άγνωστοι, μπορούν να είναι τόσο γνωστοί μας και να μας δώσουν τα καλύτερα και τα πιο τρυφερά μαθήματα ζωής....
Καλημέρα και πολλά πολλά γλυκά φιλιά! ένα για σένα και τα υπόλοιπα για τον κούκλο σου τον εγγονό σου!!!!
Αχτίδα μου,
τέτοιες συναντήσεις είναι πολλές φορές "σταθμός" και μας δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε, όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ή κάποιο σταυροδρόμι της ζωής μας.
Προσωπικά πάντα έτσι τις βλέπω και τις αφήνω να μπαίνουν στην ζωή μου...
Καλή σου μέρα και καλό Σαββατοκύριακο σας εύχομαι.
Καλύτερα να έχεις τύψεις, παρά απωθημένα.
Το κείμενό σου ήταν πολύ συγκινητικό και ανθρώπινο όπως όλα σου άλλωστε.
Να σου ευχηθούμε και ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τα γενέθλιά σου τα οποία θυμηθήκαμε μεν, αλλά ξεχάσαμε την ώρα που έπρεπε.
Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την όμορφη και ζεστή οικογένειά σου.
Καλοσύνη και αισοδοξία και προχώρα.
ΚΑΛΟ ΣΚ.
"σκέφτηκα ότι εκείνος με αγάπησε πολύ στη ζωή μας και θα ήταν προδοσία εκ μέρους μου να χαλάσω την εικόνα που θα είχε για μένα .Γιατί για μένα ζει πάντα μέσα στη καρδιά μου , είναι δίπλα μου ακόμα και όταν ζω χωρίς αυτόν."
Δεν είναι απλό κι εύκολο να το βάλεις στο μυαλό σου αλλά είναι μια σοφή αντίληψη για τη συνέχεια της ζωής.
Έχω ζήσει την αντίθετη άποψη όπως κι εσύ με τη μητέρα μου δυστυχώς.
Καλό Σ/Κ
Ω, αγαπητή μου φίλη. Καταλαβαίνω τι λές για τα νύχια σου. Όταν εγώ δεν μπορώ να λυγίσω το χέρι πίσω να πιάσω κάτι, δεν συμβαίνει τίποτα, γυρνάω και πάρω ότιδήποτε με άλλο τρόπο ή το άλλο χέρι, τα πόδια μου πονάνε πολύ όταν κατεβαίνω τις σκάλες, δεν συμβαίνει τίποτα, κατεβαίνω με αργούς ρυθμούς, αγκαλιάζω τον Juan Antonio , χαμόγελαω ...
Αυτά τα μικρά προβλήματα μας κάνουν να γνωρίζουμε ότι αυτό που έρχεται θα είναι χειρότερο, αλλά αν είμαστε λυπημένες ή ανησυχόμαστε, αυτά τα αισθάνονται τους αγαπημένους μας.
Φιλάκια εκατοντάδες.
αχτιδακι μου...
το πιο σωστο ειπες στο τελος...
ειναι τραγικο να μη λεμε αυτα που αισθανομαστε στον ανθρωπο μας,ειτε ειναι αγαπημενος,ειτε φιλος,ειτε συγγενης, μονο επειδη φοβομαστε μην φανουμε γραφικοι...
ισως την επομενη φορα που θα θελαμε να το κανουμε να ειναι αργα...γι αυτο στην αγαπη δεν αφηνουμε χρονο να παει χαμενος...
για τον χαμο αγαπημενου δεν θα μιλησω...μονο η ψυχη καθενος ξερει...ΜΟΝΟ αυτη...
οσο για σενα ετσι σε θελω!!!
σιγα να μην σκασουμε επειδη λερωσαμε λιγο δαχτυλακι...
σιγα να μη...
σε φιλω νεραιδενια κοριτσακι μου γλυκο κι αγαπημενο!!!
@ Asteri, σε τέτοιους χώρους συναντάς πολλές ιστορίες, ακούς, βλέπεις, η κάθε μια τη δική της πλευρά.Αυτή για μένα η φιγούρα ήταν ιδιαίτερη.
@ next_day, ακριβώς αυτό που λες, παραδείγματα ζωής.
@ Penelope, σ' ευχαριστώ καλή μου εδώ θα είμαι , δεν θα πάω πουθενά.
@ Αστρο - Συμμορίτες, φίλοι μου ευχαριστώ για τις ευχές ,άλλωστε κρατά η γιορτή λένε 40 μέρες.
@ Ξανθή μου έχω άσχημη αντιμετώπιση του θέματος απο τη μητέρα μου, αρνείται και να σηκωθεί, αρνείται παρέα , θέλει εμένα μόνο και κάθε κοπέλα που φέρνω την ανέχεται λίγο και μετά δεν την θέλει.
@ VERÓNICA MARSÁ, το επόμενο ΠΣΚ η Ιωάννα η κόρη μου θα είναι στη Βαρκελώνη για δουλειά, κοίτα σύμπτωση.
@ ΝΑΪΑΔΑ μου ξέρω οτι εσύ ιδιαίτερα καταλαβαίνεις πόσο αξία έχει να χαίρεσαι κάποιον όσο τον έχεις.
Αχ Αχτίδα μου, κι εγώ ακριβώς αυτό παθαίνω, μη σου πω πως κοιτάζω γύρω μου για να το πάθω. Τι εννοώ; και η δική μου η μητέρα, παραιτήθηκε μετά τον χαμό του πατέρα μου. 22 χρόνια στα μαύρα, στις αναμνήσεις, στην απογοήτευση κ.λπ., κ.λπ.
Μην σε μαυρίζω γλυκιά μου.
Εσύ όμως απ'την άλλη μεριά, τη φωτεινή, όσο μπορείς, αγκαλιά με τους ανθρώπους σου.
Μέσα απ'την καρδιά μου να στέκεσαι έτσι, πάντα στητή κι ας έχεις τα δάκρυα στο τσεπάκι σου.
Φιλιά
@ meggie, φίλη μου έχω πειστον εαυτό μου το ίδιο και ο άνδρας μου οτι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να μας λυγίσει και θα χαρούμε κάθε στάδιο της ζωής μας με όσο καλύτερο τρόπο μπορούμε.Όταν κοιτάζω τη μητέρα μου και την θυμάμαι τι δυναμικό άτομο ήταν σαν γιατρός πίστεψε με ..μαραζώνω.
αχτιδα μου, με συγκινησες πολυ! μου αρεσει ομως που σκεφτεσαι τοσο θετικα και αισιοδοξα!!!
φιλια πολλα!!!
Mas phran ki emas ta klammata.
Egw douleuw me hlikiwmenous ton teleutaio xrono, kai mia mera hrthe mia kuria na me dei 82 etwn me takounaki, stenh makria fousta, stenh mplouza, diamantia sta xeria, mwv skia, maskara, rouz kai kragion... takounaki kai korse pou ekane ton pisino ths na moiazei 20xronhs!!
Hthela na ths kleisw ena rantevou kai meta apo poluwrh suzththsh brhkame kapoia wra, 2 mhnes meta!!!
Exei leei mia kollhth, 5-6 xronia megaluterh kai pane kathe ebdomada diakopes!!! :)
Polu to xarhka :)
Αχ βρε Αχτιδακι μου
που από το "καημό βγάζεις τραγούδι"!!!
Ποσο δίκιο έχεις σε όλα...
Μου θύμισες την Μανούλα μου...
ΥΓ
Καλε έλειψα μια μέρα και την διάλεξες για να
βάλεις τον φατσουλι μου...το καταγγέλλω αυτό!
@ apinkdreamer , αλίμονο αν σκεπτόμουνα διαφορετικά φίλη μου, τέτοια ώρα και είμαι έτοιμη για ύπνο απο τη κούραση και κάθομαι όμως και κάνω παρέα τον άνδρα μου.Πρ'επει να σκεπτ'ομαστε πρώτα τους γύρω μας και μετά τον εαυτό μας.
@ Nefeliμ εκείνο που μου άρεσε σε αυτή τη γυναίκα ήταν η στάση ζωής της.Αυτή ήξερε τι ένοιωθε μέσα της.
@ ElenaG, πάλι σε μοναστήρια ήσουνα φιληνάδα; καλά που έχουμε κι εμείς οι αμαρτωλές εσένα για να προσεύχεσαι για μας,έτσι;
καλη μου αχτιδα ειμαι 45 ετων με σκληρυνση κατα πλακας, τα νυχια μου εχω πολυυυυυ καιρο που απ το τρεμουλο δεν μπορω να τα βαψω! εχω ορκιστει ομως πως τα παιδια μου θα με βλεπουν παντα κοκετα.
Μονο οταν ειμαι μονη μου το σκεφτομαι και μελαγχολω οπως κι εσυ!
κουραγιο! παντα υπαρχει καποιος που ειναι χειροτερα απο εμας!!
χαμογελα και γλυκιες αγκαλιες!!!!
H αγάπη για την ίδια τη ζωή νομίζω ότι είναι αυτή που δίνει δύναμη και δε μας αφήνει να το βάζουμε κάτω!!! Αν αγαπάς τη ζωή, αγαπάς και σέβεσαι και τον εαυτό σου τον φροντίζεις και νοιάζεσαι για την εικόνα σου γενικά. Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που ενώ είναι σε προχωρημένη ηλικία καί το μυαλό αλλά καί η εξωτερική τους εμφάνιση είναι σε πολύ καλή κατάσταση!! Μακάρι να συμβεί αυτό και σε μας!!
μου αρέσουν πολύ οι γυναίκες που αγαπούν τον εαυτό τους και τον προσέχουν,που δεν εγκαταλείπουν τη ζωή.πρέπει να είναι παράδειγμα για όλους μας.
A! καλά σώθηκες τώρα!!!
Καλε πια μοναστήρια τραπεζώματα είχα πάλι
και δεν είχα χρόνο!!!:-)
@ Ανώνυμος, καλή μου ανώνυμη φίλη το ξέρω και δεν ξεχνώ ποτέ οτι υπάρχουν τόσα χειρότερα που το δικό μου δεν είναι τίποτα.Πίστεψε με αυτό λέω κάθε φορά που βλέπω μια αλλαγή στα φυσιολογικά μου.Σε καταλαβαίνω απόλυτα και είμαι κοντά σου όποτε χρειαστείς κάποιον να μιλήσεις , στο προφίλ μπορείς να βρεις το μέιλ μου, θα είμαι πάντα μια καλή ακροάτρια για σένα .Να ξέρεις οτι σε ένα άγνωστο λέμε πολλές φορές όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε ούτε καν στον εαυτό μας.Εδώ στα μπλογκς βρήκα δυο φίλες που τις έκανα φίλες καρδιάς και είναι αυτό ακριβως που σου λέω.Κουράγιο και μη τα βάζεις κάτω.Πιστεύω οτι η θέληση και η σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων είναι εκείνο που μας κρατά.Αν σας έλεγα ότι αλλαγές νοιώθω καθημερινά θα ήμουν το λιγώτερο κουραστική, είστε όμως μια ανώνυμη παρέα που σας φέρνω δίπλα μου όποτε σας χρειάζομαι απλά με ένα κλικ!
@ anthivolon, ακριβώς αυτό που λες, αγάπη ..στον εαυτό μας, στους γύρω μας, στους αγαπημένους μας που τους αγαπούμε τόσο ωστε δεν θέλουμε να τους χαλάσουμε την εικόνα που έχουν για μας.
@ φουρτουνιασμενη ψυχη, νομίζω οτι είναι υποχρέωση μας στον εαυτό μας πάντα, μη νομίζεις οτι είμαι πεσμένη σε αυτό μα φροντίζω πάντα να έχω μια όμορφη εικόνα για όλους και ιδιαίτερα για τον άνδρα μου γιατί ξέρω οτι του αρέσει αυτό.
Καλημέρα!
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι άγνωστοι σε μας, που η τυχαία επαφή μαζί τους μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση για τη ζωή. Στο δρόμο, στην καφετέρια, στο πάρκο, στο κατάστημα, δεν μπορείς να ξέρεις που θα σε βρει μια διαφορετική στιγμή, ένα αλλόκοτο άγγιγμα ψυχής.
Τα φούξια αθλητικά μου μου φτιάχνουν και εμένα τη διάθεση, επί τη ευκαιρία.
πολλά φιλιά!
@ Vivian, καλώς ήρθες φίλη μου , το..σηματαάκι σου με το γατάκι αχτύπητο σε βάζουν στα αγαπημένα μου σαν ..σεσημασμένη ζωόφιλος.Πράγματι το φουξάκι τελικά το αγάπησα και τώρα με τη ζέστη το φορώ και σαν φορεματάκι.
Τις θαυμάζω κάτι τέτοιες γυναίκες!
Πως τη πιάνεις τη συζήτηση όμως φιληνάδα το 'χεις,το 'χεις και σε θαυμάζω γι αυτό!
Α επίσης θαύμασα και τα παπουτσάκια σου, δεν μπόρεσα να στο γράψω στη προηγούμενη ανάρτηση σου!
πόσο δίκιο έχεις!
Δημοσίευση σχολίου