Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Μια ιστορία..μια ζωή..μια φίλη!


Σας έχω πει πολλές φορές πόσο αγαπώ το εργαστήριο μου.Δεν είναι απλά για μένα ο χώρος που κάνω αυτό που αγαπώ μα είναι και ένα μέρος που γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, κάνω σχέσεις καρδιάς και καταθέσεις ψυχής πολλές φορές. Άγνωστοι άνθρωποι στην αρχή που τώρα πια είναι για μένα φίλοι. Νομίζω οτι σε δυο χρόνια που θα το κλείσω εκείνο που θα μου λέιψει περισσότερο θα είναι αυτή η καθημερινή επαφή με αυτούς
Ξεκίνησε η μέρα μου δύσκολα στην αρχή της. Λίγο που δεν ήμουνα καλά.. μια κρίση στην αθρίτιδα μου απο χθες βράδυ που με ανάγκασε να πάρω χάπια κάτι που δεν θέλω καθόλου, λίγο που τα χέρια μου έτρεμαν σήμερα περισσότερο απο ότι έπρεπε μου χάλασαν τη διάθεση. Σιδέρωσα και πρωί πρωί δύο πλυντήρια ίσως και κουράστηκα, μάζεψα και τα πιο χοντρά χειμωνιάτικα σακάκια του Δημήτρη!
Ευτυχώς έχω πολλές ντουλάπες σπίτι μου και απλά μεταφέρω τα ρούχα του με τις κρεμάστρες στη..χειμερινή ντουλάπα ενός δωματίου και φέρνω τα ανοιξιάτικα. Βλέπετε ο καλός μου έχει τόσα πουκάμισα που άνετα σκαρώνουμε μαγαζί.
Όταν λοιπόν κατέβηκα κάτω να δουλέψω ήμουν χάλια μαύρα μα ..δεν πτοούμαι εύκολα εγώ. Κάτι η παρεούλα που ήρθε σε λίγο η φίλη μου η Μαίρη και η μόνιμη πια Ελένη που έχει κανει το μαγαζί μου... παράρτημα του δικού της.Να και η σύντομη επίσκεψη της κόρης μου Ιωάννας και του εγγονού μου νο 3!!
Μου αρέσει, μου κάνουν παρεΐτσα καθώς δουλεύω , ακούω τις ιστορίες τους, τα προβλήματα τους κι εκείνες τα δικά μου.
Κάποια στιγμή έφυγαν και έμεινα μόνη μα όχι για πολύ.. εδώ αρχίζει η ιστορία μου η σημερινή γιατί το έχω στο αίμα μου βρε παιδιά ..με κυνηγούν οι ιστορίες!
Μπήκε μέσα μια κυρία που μένει στη Γερμανία και έρχεται κάθε τόσο στην Ελλάδα μιας και έχει στη πολυκατοικία δίπλα μας σπίτι. Είμαστε γνωστές, πελατισα μου, κάθε φορά που έρχεται μου παραγγέλνει εικόνες για φίλες της στη Γερμανία και με λύπη της άκουσε οτι πλέον σπάνια κάνω εικόνες όπως παλιά λόγω του προβλήματος μου.
-Να κάτσω να κάνω ένα τσιγάρο ; μου είπε..
- Έχω καφέ στη καφετιέρα ή αν θες Ελληνικό σου κάνω! Εχω και κεκάκι, της το σερβίρισα μαζί με λίγα κριτσίνια που αγόρασα και ένα κομμάτι κέικ λεμόνι που έφτιαξα χθες!
Πίνοντας το καφεδάκι μας τη είδα να σκουπίζει τα μάτια της , δάκρυσε λέγοντας μου οτι τόσες μέρες στην Ελλάδα δεν της άνοιξε καμμιά τη πόρτα ούτε για ένα καφέ.. σάστισα...δεν το πίστευα..
- Μα έχεις ανεψιά εδώ της είπα.
-Ούτε ένα καφέ κορίτσι μου, μόνη μου ..δεν κατεβαίνει ούτε το φαγητό ...δεν πίνεται ούτε ο καφές...
Έτσι ξαφνικά ένας άνθρωπος ανοίγει τη καρδιά του και λέει την ιστορία του , κι εγώ ακούω σιωπηλά ..γιατί ξέρω να σιωπώ όταν νοιώθω οτι πρέπει και γιατί ήξερα οτι το είχε ανάγκη.

Με παντρέψανε στη Γερμανία οι γονείς μου ..14 χρόνων ..όλα τα τακτοποίησαν μόνοι τους, ένα στόμα λιγότερο σκέφτηκαν, με έβαλαν σε ένα τρένο όπως ένα δέμα και στο σταθμό με περίμενε ο μελλοντικός μου άνδρας και οι αδελφές του.
Σε δύο μέρες έγινε ο γάμος μου και την επόμενη με σήκωσε στις 5 το πρωί και με πήγε στο εργοστάσιο. Δεν ήξερα τη γλώσσα, έκλαιγα και όταν γύρισα και τόλμησα να παραπονεθώ η μια κουνιάδα μου με χαστούκισε..Δούλευα ακόμα και όταν έμεινα έγκυος και μόνον ο κανονισμός του εργοστασίου με σταμάτησε λίγο καιρό πριν..
Όταν γέννησα χάρηκα το αγόρι μου λίγους μήνες, το πρώτο καλοκαίρι η μια κουνιάδα μου το πήρε ένα πρωί και έφυγε στην Ελλάδα!

-Θα το μεγαλώσει η μάνα μας είπε..
-Εσύ ..σπάραξα στον άνδρα μου..δεν θα πεις κάτι;
Σιωπή..τίποτε..απών πάντα...
Σπάραξα , έκλαιγα , αρρώστησα....Το έβλεπα μια φορά το χρόνο όταν ερχόμασταν για καλοκαίρι στη Δράμα και με μόνο λόγο να δώσουμε τα χρήματα να αγοράσουμε σπίτια για τοποθέτηση...για το μέλλον!
Όταν έγινε το παλικάρι μου 18 ετών το έφερε ο άνδρας μου εδώ στη Γερμανία , του είχαν έτοιμη δουλειά, καλή δουλειά.. τον είχα πια κοντά μου μα συγχρόνως τόσο μακριά μου..του ήμουν ξένη, μισητή , αυτή που τον έδωσε να τον μεγαλώσει η πεθερά της. Λίγα χρόνια μετά πέθανε ο άνδρας μου ξαφνικά απο καρδιά..το θυμάσαι;
- Ναι..ήμουν διαχειρήστρια τότε ..σας θυμάμαι..ήταν δικό του και το διπλανό μαγαζί στη πολυκατοικία μας..έχετε τόσα ακίνητα..
-Τίποτε δεν έχω..μόνον τοίχους έχω ..έπιπλα και σερβίτσια..όταν έρχομαι εδώ έρχεται συχνά και ο γυιός μου με τη νύφη και τα εγγόνια μου..πάει στο σόι της γυναίκας του και εδώ σαν επισκέπτης..σ' αυτήν που του αγοράζει κάθε τι εκτός απο τη καρδιά του..
Έχω και ανεψιά..της αδελφής μου κόρη..δεν έχει χρόνο για μένα ούτε καν κι αυτή.. Θα κάτσω λίγες μέρες πάλι και θα φύγω, θα πάω στο χωριό, θα δω τις αδελφές μου και θα φύγω...τίποτε δεν με γεμίζει..είμαι άδεια..
Άντε τώρα εγώ να μη τρέμω βρε παιδιά, πήρα και το άλλο μισό χάπι που έκοψα ! Έχασα και τα πινέλα και το μόλυβδο και τα σωληνάρια...ο σκέτος μου καφές μου φάνηκε ακόμα πιο πικρός, κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό δεν λέει να κατέβει.
Την αγκάλιασα , χωρίς λόγια, έτσι απλά , όπως θελω να με αγκαλιάζουν εμένα όταν κι εγώ πονώ για κάτι. Σκληρό πράγμα η μοναξιά φίλοι μου και ακόμα πιο πικρό στην ηλικία αυτή .
Ψηλή , λεπτή φιγούρα , όμορφη γυναίκα ακόμα και τώρα μα με το πρόσωπο τραβηγμένο απο τη σφραγίδα της έννοιας και της παραπονεμένης ψυχής της.
Γύρισα στο πίνακα μου και ένοιωσα πάλι το χέρι μου να κάνει τις γραμμές λες και χόρευαν σε σόου, άφησα το πινέλο, σκούπισα τα χέρια μου και έβγαλα τη ποδιά μου.
-Σήμερα έχω τραπέζι τους γονείς μιας φίλης, θα χαρώ να φας μαζί μας...δεν δέχομαι αντιρρήσεις..δεν ακούω τίποτα.. έκανα και μιλφέιγ το πρωί, θα με προσβάλεις και θα με συγχίσεις!

Το απόγευμα μετά που έφυγαν όλοι πήγαμε με τον άνδρα μου και τη Κλώντη τη βόλτα μας περπατώντας, καθήσαμε σε ένα καφέ και πίνοντας το καφέ μας τα λέγαμε κι εγώ σκεπτόμουνα τί είναι εκείνο που τελικά καθορίζει τη ζωή και τις πράξεις μας..
Η τύχη, η λάθος απόφαση κάποιας στιγμής, ο φόβος να αντιδράσουμε εκεί που πρέπει , η στάση απέναντι στους ανθρώπους που προσπαθούν να μας εκμεταλευτούν ή να πάρουν αποφάσεις για τη δική μας ζωή χωρίς καν να μας ρωτήσουν. Τελικά αισθάνομαι πολλές φορές τη ζωή σαν ένα τυχερό παιχνίδι, απρόβλεπτο ..ζαριές με άγνωστα αποτελέσματα , κέρδος ή χασούρα...
Είμαι τυχερή λοιπόν ; μάλλον! Έκανα σωστές επιλογές; σίγουρα ! Ηταν τυχαίο; ποιός ξέρει..μόνον ο Θεός.

35 σχόλια:

Katerina είπε...

Αχτίδα μου έτσι είσαι ΕΣΥ... μια ανοιχτή αγκαλιά για όλο τον κόσμο! Με πόση απλότητα, αγάπη και συμπόνια έσκυψες να την ακούσεις, να την αγκαλιάσεις, να της ανοίξεις το σπίτι σου... μακάρι να ήταν όλος ο κόσμος έτσι, αλλά δεν είναι!
Κρίμα... για όλους μας και για την κυρία ακόμα πιο πολύ... οι τοίχοι δεν σε νιώθουν, δεν σ' αγκαλιάζουν δεν σου λένε μια καλημέρα...

Δεν ξέρω τι να πω... πάλι με έκανες και βούρκωσα.
Σε φιλώ γλυκά και προσεύχομαι να πάνε όλα καλύτερα!

Α. Παπαγιάννης είπε...

Πόσο καλό μας κάνει να ακούμε τα βάσανα των άλλων... Γινόμαστε ευγνώμονες για όλα εκείνα που θεωρούμε αυτονόητα ή και... δικαιώματα, όταν τόσοι άλλοι τα στερούνται. Ευχαριστούμε για την ιστορία.

( fortounata) είπε...

το πάν ,είναι ο άνθρωπος.ούτε οι τοίχοι ούτε τα μαγαζιά.είναι η οικογένεια που γεμίζει τις καρδιές μας .σκέψου πως αυτή η γυναίκα ήταν χωρίς έναν δικό της άνθρωπο στα ξένα.πως να αντιδράσει;που να στηριχτεί;και μεις ξέρουμε τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση της;καλή σου νύχτα.μείνε έτσι,όπως είσαι.

Μαρια Νικολαου είπε...

Τι να πω...

Hfaistiwnas είπε...

Αυτές οι ιστορίες ζωής, πονάνε ακόμη και αν δεν έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο..
Καλημέρα..

anthivolon είπε...

Ακούγοντας αυτές τις ιστορίες ζωής γινόμαστε, τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε μέσα μας, λίγο πιο ευαίσθητοι λίγο πιο ευγνώμονες για αυτά που έχουμε. Έχουμε τη διάθεση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι με αγάπη και πόνο για τον διπλανό μας! Πόσο κρατάει όμως αυτό; Λίγα λεπτά, λίγες ώρες, λίγες μέρες; Μακάρι να υπήρχε ένας μηχανισμός να μας ταράξει τόσο, ώστε η ευαισθησία, η αγάπη, η δοτικότητα, η ευγνωμοσύνη γίνουν μόνιμοι σύμμαχοί μας.
Καλη μέρα να ΄χεις!!
Σε φιλώ

Ανώνυμος είπε...

η λυπηση κι ο οικτος ειναι το χειροτερο συναισθημα για εναν ανθρωπο

κι οσο για το παιδι υπευθυνη ηταν αυτη και μονο αυτη

ΒΙΚΥ

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Κατερινα μου δεν αντέχω το πόνο των άλλων, μπορώ να μείνω άυπνη με κάτι τέτοιο, δεν είναι θέμα καλοσύνης , είναι θέμα χαρακτήρα .Πολλές φπρές είπα στον εαυτό μου να αλλάξω μα ...αδύνατον.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Α. Παπαγιάννης, γιατρέ μου το θεωρώ δεδομένο οτι εσεις σίγουρα έχετε ακούσει πολλες περισσότερες τέτοιες ιστορίες.Απλά εγώ θέλω να τις μοιράζομαι.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ φουρτουνιασμενη ψυχη , αυτή η κυρία έχει μεγάλη περιουσία σε ακίνητα και γερή σύνταξη , μένει στη Γερμανία μα...τι να το κάνεις...κοιτάς τα μάτια της και νοιώθεις μόνο πόνο και μοναξιά.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Μαρια Νικολαου, εσύ κορίτσι μου έχεις το τρόπο να μιλάς με μοναδικούς στίχους.Η ποίηση είναι ομιλία ψυχής.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Hfaistiwnas, ξέρεις πόσες έχω ακούσει; αστείες, πονεμένες, άδικες, ιστορίες που τις προσπερνάς και άλλες που σε αφήνουν άφωνες.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ anthivolon, έχεις απόλυτο δίκιο, κι εγώ σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ΒΙΚΥ μου καλημέρα.Μην είσαι τόσο σκληρή, κι εγώ της είπα με μαλακό τρόπο οτι έπρεπε να αντιδράσει, σκέψου όμως οτι όταν της πήραν το παιδί ήταν 15 στα 16, σε ξένη χώρα και χωρίς πίσω της το λιμάνι της οικογένειας.Ξέρεις τι είναι να είσαι μόνη; φοβερό.Ακόμα και λάθη να κάνουν τα παιδιά μου θα τα μαλώσω ,θα τους πω τις διαμαρτυρίες μου μα θα είμαι πάντα κοντά να έχουν ένα καταφύγειο να γυρίσουν όταν αισθανθούν το λάθος τους.Σήμερα θα πιω καφέ πάλι με αυτή τη γυναίκα , όσο για λύπη, οίκτο ..ξέρω είναι φοβερό συναίσθημα μα ...ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ..και αλίμονο μας αν πάψουμε να είμαστε άνθρωποι.

Ξανθή είπε...

Οι ιστορίες των άλλων είναι και δικές μας ιστορίες,όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Το να ακούμε δε τους άλλους είναι σαν να ακούμε την ψυχή μας.
Για σκεφτείτε τι γινόταν κάποτε έφυγε 14 χρονών για μια καλύτερη ζωή!!μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε τι έχουμε σήμερα και να πούμε και κανένα Δόξα το Θεό!!!
Όσο για σένα Αχτίδα μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους!!κάπως έτσι κι εγώ,Καλημέρα!!!

Ανώνυμος είπε...

Πες μου την ΚΑΛΗΜΕΡΑ σου Αχτίδα μου για να ξεκινήσει η ημέρα μου.Υπάλληλος σε ένα γραφείο όποτε νοιώθω πιεσμένος ανοίγω το μπλοκ σου και είναι σαν να ζω σε άλλο κόσμο.Να σου πω οτι τέτοια γυναίκα ψάχνω μα όπως βλέπω είναι...πιασμένη αν και είμαι μόνον 34 χρόνων και πιασμένος.Τι να κάνω αν δεν είναι αυτό που τελικά ονειρεύομαι;
Γρηγόρης απο Κοζάνη

Λίνα είπε...

Πως να μην νιώθει μόνη αυτή η γυναίκα, αφού μια ζωή μόνη της ήτανε. Είχε άντρα και δεν είχε, είχε συγγενείς, αλλά στην ουσία δεν τους είχε. Τι να τα κάνει τα σπίτια!!!!
Αυτά δεν σε πονάνε ούτε σου μιλάνε.
Ένα μάτσο άχρηστα τούβλα είναι.
Και εγώ στην θέση σου το ίδιο θα έκανα. Μια κουβέντα και μια αγκαλιά έχει ανάγκη τώρα. Τι πιο ωραίο από αυτό. Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος, αυτά του φτάνουν.
Καλή σου μέρα Αχτίδα.

BUTTERFLY είπε...

Καλημερα!
Τικριμα...14 χρονων οταν την παντρεψαν, αντε να ηταν 16-17 οταν της πηραν το παιδι...πως να αντιδρασει; Παιδι ηταν...
Τι τραγικο να αποφασιζουν αλλοι για σενα! Και τωρα τα χαμενα χρονια, τη χαμενη χαρα, τη χαμενη στοργη απο το γιο τη ποιος θα της τα δωσει πισω; Χριστε μου, μικρα και μεγαλα εγκληματα!
Και ναι, ειναι λαχειο η ζωη...Ετυχε και γεννθηκαμε σε αυτο το ημισφαιριο, αυτη τη στιγμη, σε αυτην την οικογενεια, σε αυτον τον τοπο...
Μπραβο που την αγκαλιασες ετσι ζεστα! Να εχει κατι κι αυτη να προσμενει καθε που επισκεπτεται την πατριδα της.

Μαρία Sweet Art είπε...

Αλήθεια πόσο σκληρή μπορεί να είναι η ζωή με κάποιους ανθρώπους!
Αχτιδα μου γλυκιά καταλαβαίνω πως μπορείς να καταλάβεις και να νιώσεις το πόνο κάθε ανθρώπου που σε πλησιάζει και για μιά ακόμη φορά το απέδειξες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο κάποιοι άνθρωποι να καταλάβουν και να εκτιμήσουν τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω τους.
Ολοι έχουμε περάσει δύσκολα στη ζωή μας και σ' αυτές τις δυσκολίες αν δεν είχαμε αυτούς που πραγματικά μας αγαπούν δεν θα είμασταν όρθιοι. Δυσκολίες που έχουν να κάνουν με την υγεία μας που νιώθαμε ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για μας παρόλα αυτά μια αόρατη δύναμη που ονομάζεται
Α Γ Α Π Η τα νίκησε όλα!!
Ας αφήσουμε λοιπόν όσους παλεύουν μόνο για τις υλικές απολαύσεις της ζωής και άς δούμε τι πραγματικά κρύβει κάθε άνθρωπος στη καρδούλα του. Οσο για την τύχη στη ζωή σου είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις ότι δίνεις παίρνεις. Και όταν έχεις περάσει από δυσκολίες και περιπέτειες έχεις δυναμώσει χαίρεσαι την κάθε σου στιγμή και νιώθεις την αγάπη που σου έχουν προσφέρει. Οσο για αυτούς που σε έχουν πικράνει σε βοηθούν να γίνεσαι ακόμη καλύτερος άνθρωπος.!!!!
Πολλά φιλιά
Μαρία

ZouZouna είπε...

καλημέρα αχτίδα μου, μάλλον κι εγώ αυστηρή είμαι, εν προκειμένω. Εσύ πολύ large, είσαι !!!
Καθένας, παίρνει ότι του αξίζει! έμαθα να λέω. Οχι μοιρολατρικά.

Αν της άξιζε κάτι καλύτερο, τότε θα είχε κάτι καλύτερο. Το ότι παραδώθηκε στη μοίρα της απο 15 ετών, το καταλαβαίνω.
Μετά που μεγάλωσε, και "παρέλαβε" το παιδί της, δεν ήξερε να του συμπεριφερθεί. Ηταν 33....

Τέλος πάντων όποιος έχει το καρπούζι έχει και το μαχαίρι, λένε άλλοι.

Προκειμένου να βρίσκει εσένα να σε φορτώνει και να σε βαραίνει, ας προσπαθήσει με ορθό λόγο να περισώσει την οικογένειά της....

φιλιά !!!
υ.γ. μην παρεξηγηθείς, αλλά ξέρεις πως το λέμε αυτό εμείς εδώ... "κουτσοί στραβοί στον αγιο παντελεήμονα".....και γκρινιάζω γιατί συνήθως μας βρίσκουν ευαίσθητους και μας φορτώνονται με τα προβλήματά τους!!!!!
ξαναμάτς

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ξανθή μου έτσι είναι υπάρχουν γύρω μας τόσες καταστάσεις ανθρώπινες πάντα και καθημερινές δυστυχώς.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Γρηγόρης απο Κοζάνη, φίλε μου σ' ευχαριστώ όσο για τη κοπέλα σου ..μη ξεχνάς ποτέ αυτό που σε έκανε να την προσέξεις και να την ξεχωρίσεις.Μη ζητάς μόνον απο αυτήν προσπάθεις..εσύ τι κάνεις; τελειότητα δεν υπάρχει, αγάπη υπάρχει, αγάπη καλέ μου φίλε.Καλώς ήρθες στη παρέα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Λίνα μου δεν έχω δικαίωμα να κρίνω πράξεις και καταστάσεις που δεν ήμουν μέσα για να δω πως είναι να νοιώθεις έτσι.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ BUTTERFLY, έτσι πιστεύω κι εγώ, δηλαδή τυχαίνει ένα παιδί να γεννηθεί στην Αφρική και ένα άλλο στη χρυσή κούνια ενός προέδρου ή ενός βασιλιά.Η ζωή του δυστυχώς έχει προκαθοριστεί.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Sweet Art ( Μαρία) ο άνδρας μου όταν πέθανε η μητέρα του στο ορφανοτροφείο τον πήρε κρυφά ο θείος του, τα άλλα αδέλφια μοιράστηκαν και το καθένα έζησε ανάλογη ζωή με τις οικογεννιακές συνθήκες που είχε.Τρεις διαφορετικές ζωές, ο άνδρας μου στάθηκλε τυχερός γιατί κατι άλλαξε τη ζωή του, ο ένας πέρασε στη κυριολεξία πείνα , ο άλλος κάπως καλύτερα.Είναι να μη πιστεύεις στη μοίρα;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Γλυκό - Κερασο - Ζουζούνα μου η ζωή είναι δύσκολη σε πολλούς ανάλογα με τις αντιδράσεις τους .Και τα παιδιά είναι σκληρά , δεν συγχωρούν όλα (εξαίρεση ο άνδρας μου)και ανταποδίδουν χωρίς να εξετάσουν τα γεγονότα και πολλές φορές δεν απλώνουν το χέρι να πιάσουν αυτό που άλλος εκλιπαρεί.Ξέρω οτι είμαι μαλακιά μα πονώ για κάθε πόνο του άλλου και συγχωρώ εύκολα , μπορεί να μη ξεχνώ μα ..συγχωρώ...

CHEF AT THE MARCHE BISTRO είπε...

ΞΈΡΩ ΓΙΑ ΠΟΙΆ ΜΙΛΑΣ..ΜΑΘΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ.ΕΤΟΙΜΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ.ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ,Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΜΟΝΟΥΣ ΜΑΣ.ΑΛΛΟΙ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΑΝΗΦΟΡΕΣ,ΑΛΛΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΜΙΚΡΑ ΔΡΟΜΑΚΙΑ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΤΡΙΨΟΥΝ,ΑΛΛΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΨΗΦΟΝΤΑΣ ΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ.ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΙΞΕ ΑΥΤΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ-ΜΟΝΗ-.ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ,ΑΠΛΑ ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΕΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ.ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΚΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ..ΔΕ ΜΑΣΑΩ..ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ..ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΧΩ ΠΕΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ...ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ!!!

neni είπε...

Αχτιδούλα μου,πόσο χαίρομαι που είσαι Άνθρωπος πάνω από όλα.Αλλά αχτιδούλα μου ξέρεις κάτι;
Εγώ μικρή είμαι ακόμη αλλά έχω καταλάβει πως πρέπει να αντιδράμε στην ζωή,να έχουμε την καρδιά μας κ την πόρτα του σπιτιού μας ανοιχτή και όχι να κλεινόμαστε μέσα.Ξέρεις πόσες φίλες έχω που κλείνονται μέσα στο σπίτι τους κ παραιτούνται από την ζωή;Δεν σου λέω ότι κ αυτή η γυναίκα έκανε το ίδιο αλλά θέλω να πω πως αν δεν ανοίξεις εσύ η ίδια την καρδιά σου κ την αγκαλιά σου,πως περιμένεις να το κάνουν απο μόνοι τους οι άλλοι;

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ποτέ μην πεις ΠΟΤΕ!, Ιωάννα μου τη λυπήθηκα πολύ, είναι τόσο μόνη .Υπέροχες πάντως οι φωτογραφίες σας απο το ταξίδι, ο μπαμπάς σου κοκορεύεται για τον εγγονό οτι είναι ..ίδιος εκείνος.

CHEF AT THE MARCHE BISTRO είπε...

αχτίδα , ΣΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΜΟΥ..ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΗΝΥΣΗ...ΟΛΟ ΚΛΕΥΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ!!!ΧΑ!ΧΑ!

Rena είπε...

Από κάποια πράγματα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε,από κάποια όμως νομίζω μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι και να μη γίνουμε έρμαιο των καταστάσεων όπως και να το κάνουμε όμως όταν κάτσεις και ακούσεις την κάθε πλευρά βλέπεις ότι όλες οι πλευρές έχουν δίκιο γιατί η ζωή έχει πολλές όψεις!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ neni μου εγώ απλώς είμαι εκεί για 'οποιον θέλει να μου μιλήσει, δεν την κρίνω, δεν έχω το δικαίωμα, την λυπάμαι είναι αλήθεια καλώς ή κακιώς.

Irini είπε...

Πολύ συγκινητική η ιστορία της φίλης σου Αχτίδα,δεν θα κρίνω εγώ τίποτα γιατί δεν μου επιτρέπετε με τόσα λάθη που κάνω καθημερινά.Απλά να πω ότι το ίδιο θα έκανα και εγώ,μια αγκαλιά θα έδινα,πολύ πίκρα αυτή η γυναίκα που κανένας δεν της έμαθε να υπερασπίζεται τον εαυτό της και να παλεύει για τα πιστεύω της.Δυστυχώς τα λάθη πληρώνονται και καμιά φορά πολύ πικρά....

Ειρήνη είπε...

Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο μπλογκ σας, καινούρια βλέπετε στη "γειτονιά", αν και σας διαβάζω εδώ και πολύ καιρό. Συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία αυτής της γυναίκας και τον πόνο που έχει βιώσει και βιώνει, συγκινήθηκα όμως περισσότερο με τη δική σας στάση και τη χρυσή καρδιά που χτυπάει μέσα σας. Το μοναδικό που μπορώ να πω είναι, μακάρι να υπήρχαν γύρω μας κι άλλοι άνθρωποι σαν εσάς, θα υπήρχε τότε λιγότερη μοναξιά γύρω μας.. και μέσα μας..

prasinos_theos είπε...

Με συνεπήρε η ιστορία... Πως μπορώ να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας αχτίδα; Αν έχετε την καλοσύνη απαντήστε μου, το e-mail μου είναι: vasso.kon@hotmail.com

Βάσω.