Η Άνοιξη που τόσο αγαπώ!

 

 Είπα να σας πως ένα ..γειά αφού εγωϊστικά θέλω να σας κρατώ κοντά μου αν και με πολλές έχω προσωπικές πια σχέσεις. Αυτό το τρήμερο το πέρασα στο κτήμα για να είναι χαρούμενος και ο Δημήτρης που έχει τόσες δουλειές να κάνει μόνος του αν και δεν του προσφέρω καμμία βοήθεια εκτός.. από την παρουσία μου!!

Του Ευαγγελισμού περάσαμε από την εκκλησία όπως κάθε χρόνο που ανάβω κερί από ένα τάμα της γιαγιάς μου. Φέτος βάδισα με πολλή δυσκολία και ήταν ο Δημήτρης που άναψε το τάμα μου. Μέσα μου ένοιωσα πως ίσως είναι η τελευταία φορά που το κάνω , δεν τολμώ να Της ζητήσω και άλλα, παρακάλεσα για όσους αγαπώ, για όσους ξέρω πως τραβούν πολλά περισσότερα και πάλι.. εγωϊστικά για όσους με τον δικό τους τρόπο στέκονται δίπλα μου.

Φεύγοντας..έβαλα τα.. κλάμματα.. από την ντροπή μου.. που δεν μπορούσα να κατέβω τα 2 σκαλοπάτια και τρέξαν δίπλα μου οι κυρίες από την εκκλησία και ο άνδρας μου...

Έφυγα κατευθείαν για το κτήμα και τον άκουγα να μου λέει με αγάπη : και του χρόνου κορίτσι μου...

Να για ποιόν προσεύχομαι φίλοι μου...

Μόλις φθάσαμε μας υποδέχθηκαν τα ζωάκια μας, ο Καννέλος και οι γάτες μας που είναι το... κόκκινο πανί για την Κάντυ ιδιαίτερα αυτή η μεγάλη . Όλη την ημέρα η γειτόνισα απέναντι ακούει τις φωνές μου που ... ουρλιάζω στην Κάντυ που την κυνηγάει και τρέμω την στιγμή που ο γάταρος θα γυρίσει και θα της δείξει τι σημαίνει ο μπάτσος μιας γάτας !

Πάντως η Άνοιξη μου άνοιξε την καρδιά εκτός από αυτά τα 2 σκαλοπάτια του τροχόσπιτου δυστυχώς ! Εδώ όλα σου... χαμογελούν , τα χελιδόνια που γύρισαν στην γειτόνισα , οι πελαργοί  στην άλλη που μου τους έδειξε με καμάρι. Σε μας δεν φτιάχνουν φωλιές λόγω.. των αγριόγατων που έχουμε. Βέβαια υπάρχει και η καλή πλευρά... ίχνος από ποντίκια φίλοι μου από τότε που κατέλαβαν το κτήμα και το κρεββάτι του αγαθιάρη Κανέλλου .

Σήμερα γυρίζουμε πίσω και λαχταρώ τόσο το εργαστήρι μου και ότι μπορώ και κάνω μέσα σε αυτό προς απέραντη έκπληξη της νευρολόγου μου. Δεν μπορεί να καταλάβει πως αυτά που καταφέρνω μέσα σε αυτό μου δίνουν την λαχτάρα να προσπαθώ, να νοιώθω χρήσιμη.

Φίλοι μου ζητώ συγνώμη που δεν συμμετέχω ενεργά στα μπλοκ σας, τα διαβάζω ,τα χαίρομαι, απλά... είναι η διάθεση που λέγαμε και χθές ..

Μπαίνουμε στις προετοιμασίες του Πάσχα αν κι εγώ τκς έζησα εδώ και καιρό... υπολογίζω πως έχω ζωγραφίσει ή διακοσμήσει περίπου.. 500.. απίστευτο τι κάνουν τα 3 χαπάκια για την Πάρκινσον, τα αυτοκόλητα της και η  λαχτάρα μου να κάνω ότι μπορώ.

 Τώρα γυρίζοντας έχω να φτιάξω για τα παιδιά μου, τους γείτονες εδώ, τις φίλες μου... λυπάμαι που δεν μπορώ να στείλω όπως παλιά.. το ταχυδρομίο για μένα πια είναι απαγορευμένη διαδρομή καθώς και τα... ψώνια που που έκαμνα καθημερινά με την Κάντυ. 

Σας εύχομαι ότι καλύτερο, ότι σας κάνει να χαμογελάτε φίλοι μου, ότι προσεύχεστε.

                                   Αχτιδένια φιλάκια