Πρέπει να δεχόμαστε ότι αρνιόμαστε..

Σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να επικοινωνήσω με αυτούς που τόσα χρόνια είναι δίπλα μου, με αυτούς που δίκαια ίσως βαρέθηκαν και έφυγαν , με αυτούς που έγιναν φίλοι μου  .. μερικοί κολλητοί..

 Ξαφνικά με τις πρώτες γραμμές ανακάλυψα πως.. τι σύμπτωση.. σαν αύριο το 2007 άνοιξα αυτό εδώ το μπλοκ. Δεν ήξερα πολλά, ήταν λες και ταξίδευα με βαρκούλα σε άγνωστα νερά.. θυμάμαι μόνο πως το άνοιξα σαν μία παρέα με το άγνωστο.. κοιτούσα, φρόντιζα τότε την μητέρα μου και ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος μου μετά το εργαστήρι μου στο μαγαζί μου ήταν .. σπίτι.. Μήπως να κοιτάξω στο καθρέπτη; έγινα 70..δεν υπάρχει το Ε! και.. .. είχα μέσα μου μόνο δύναμη, βεβαιότητα πως τα πάντα μπορούσα να τα νικήσω. Ένα ροζ συννεφάκι ήταν φίλοι μου τότε η ζωή μου.. εγώ η ίδια γαντζωμένη επάνω του .. και.. αγάπησα αυτό το χώρο, τον ευχαριστώ, μου χάρισε πολλά.

 Κάτι σαν ημερολόγιο έγινε, μοιράστηκα μαζί σας πολλά, όλα αληθινά, κάθε λεπτομέρεια.. χαρά και λύπη, επιτυχίες και αποτυχίες.. Μετά ήρθε κάτι που άλλαξε πολλά. Ξάφνου ανακάλυψα πως δεν ζωγράφιζα όπως παλιά, ξάφνου το πιάτο έφευγε από τα χέρια μου.. ξάφνου τα πινέλα δεν με υπάκουαν. Πάρκινσον μου είπε έτσι απλά ο γιατρός, δεν φοβήθηκα απλά έτρεξα σε 3 μεριές να βεβαιωθώ , το επιβεβαίωσα και αληθινά ..  δεν φοβήθηκα.

 Το πάλεψα φίλοι μου, το αντιμετώπισα κατά πρόσωπο, νομίζω ότι ούτε καν οι δικοί μου άνθρωποι δεν κατάλαβαν τι είχα και πόσο σοβαρό ήταν, δεν τους άφησα να το καταλάβουν . Ακόμη και η τότε νευρολόγος μου σάστισε μαζί μου για αρκετό καιρό γιατί  το πάλεψα φίλοι μου, λες και ανέβαινα σε άγριο άλογο το πάλεψα , το κουμαντάρισα, ανακάλυψα τρόπους να το κρατώ στα δικά μου μέτρα και ήμουν σίγουρη ότι του έβαλα το χαλινάρι. Έκανα λάθος.. εκείνο τελικά με πέταξε κάτω .

Το τελευταίο καιρό, εδώ και χρόνο.. δεν ζωγραφίζω πια, χαζολογώ και ασχολούμαι με ψιλοπράγματα , με πηλό απλά για να δείξω, να αποδείξω στο εαυτό μου πως .. το άλογο είναι ακόμη στα  χέρια μου κι εγώ στη σέλα του. 

Ξέρετε πόσες φορές βλέπω τα πινέλα και τους καμβάδες και.. ονειρεύομαι αυτά που έχω στο μυαλό μου σαν εικόνα να τα μεταφέρω επάνω τους. Βλέπω φωτογραφίες στο fb από τοπία και τα.. κλέβω, θα το ζωγραφίσω λέω.. Άπειρες φορές το παίρνω αποφασιστικά το κουράγιο,  μπαίνω.. βάζω ποδιά, ανάβω το φως, διαλέγω πινέλα, παλέτα, χρώματα και.. μένω εκεί γιατί το πινέλο τρέμει στο χέρι μου, οπότε λέω στον εαυτό μου : Άλλη φορά.. είσαι κουρασμένη, δεν έχεις κέφια, κάνει ζέστη.. ψευτιές  φίλοι μου έτσι για να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την βεβαιότητα που αποδέχθηκα σήμερα.

 Έχω τόσο καιρό μπροστά μου πέτρες που ζήτησα κι όλας να μου φέρουν για να ζωγραφίσω για τα ΑΜΕΑ .. όπως παλιά που έστελνα σε μαγαζιά σε νησιά  και Χαλκιδική κιβώτια ολόκληρα..

Έβαλα την ποδιά, άνοιξα το ραδιοφωνάκι μου, πήρα τα πινέλα μου και.. προσπάθησα.. σας ορκίζομαι το προσπάθησα μισοκατάφερα..το αριστερό μου χέρι ανοίγει με κάθε βάρος, η πέτρα μου έφευγε, το δεξί με το πινέλο έτρεμε.. προσπάθησα μα .. δεν είμαι εγώ που ζωγραφίζω..

 Πρέπει να το αποδεχθώ φίλοι μου  πως δεν μπορώ πια , μα πάλι αυτή η .. αγωνίστρια μέσα μου δεν θέλει να το παραδεχθεί και λέει.. φταίει η ζέστη.. φταίει .. φταίει.. ποιος ξέρει..

Τι παράξενο.. πριν λίγα λεπτά στη Θεσσαλονίκη μία καταιγίδα ξέσπασε, δυνατή, κεραυνοί φόβισαν τον σκύλο της γειτόνισσας, η Κάντυ πέρα βρέχει.. απλά πλατσουρίζει στο μπαλκόνι στα νερά.. εγώ σας γράφω και μου αρέσει να την βλέπω .  Σκέπτομαι ότι είναι μικρή ακόμη , μόλις 3 1/2 ετών, άτυχη που έπεσε στα χέρια μου. Με δυσκολία την βγάζω βόλτα πια με το μπαστούνι, δεν έχω ευστάθεια, σκέπτομαι  θα κάνει χωρίς εμένα..

Σας στεναχώρησα, μα ..έπρεπε.. έπρεπε να πω αυτά που αισθανόμουν όπως παλιά , μετά ..ζήτησα συγνώμη από την Παναγία γιατί αχάριστη εγώ μπροστά σε τόσα που περνούν άλλοι. 

Ας κλείσω το παράθυρο στο μπλοκόσπιτο, δεν ξέρω πότε θα το ανοίξω μα δεν πετώ το κλειδί.. το βάζω κάτω από το.. πατάκι εύκαιρο όταν η ζέστη φύγει.. όταν ίσως μπορέσω να κρατήσω σταθερά τα πινέλα.. Η καταιγίδα ακόμη καλά κρατεί.. η βροχή μου αρέσει.. περνάει την κληματαριά στο μπαλκόνι και δροσίζει τα καημένα τα αδέσποτα που εμείς οι άνθρωποι αδιαφορούμε  να βοηθήσουμε.

                                Αχτιδένια φιλάκια