Η Ελπίδα που ονειρεύομαι...

 

Είναι η τελευταία ματιά όταν κλείνω την πόρτα του κτήματος πίσω μας.. τα πάντα καθαρά χάρις στον ακούραστο Δημήτρη που κι αυτός όμως κουράζεται πια,  όμως σαν κι εμένα με το εργαστήρι μου κι εκείνος έχει κάνει το κτήμα τρόπο να .. κουράζεται όμως και απόλαυσης όταν  φέρνει το μεσημέρι την ολόφρεσκη σαλάτα.  

Εβδομάδα γυρισμού λοιπόν , κακά τα ψέματα χρειαζόμαστε στην ηλικία μας και τiς απολαύσεις της πόλης, την.. cocmote  μας...το κρεβάτι με τον μηχανισμό, το μπάνιο μας με όλα τα.. κομφόρ, το netflix μας με τις συνέχειες και το εργαστήρι μου βρε παιδιά...τα πινελάκια μου.. τον πηλό μου!!!!!

 Γυρισμός στο σπίτι είπα;.. γυρισμός στο καναπέ μετά από ένα μπάνιο με τα.. κομφόρ που λέγαμε και στη Κάντυ! 

 Ήταν εβδομάδα ριζικών αλλαγών γι αυτήν διότι ερχόμενοι στο κτήμα δεν βρήκαμε να αγοράσουμε την κονσέρβα που τρώει λόγω.. έλλειψης ολικής μας είπαν ! Μας έκανε λοιπόν απεργία πείνας και έγλυφε τα απομεινάρια του Κανέλλου που όταν πάλι της δίναμε από τη δική του δεν την έτρωγε παρά ψιλλομασούσε μερικές κροκέτες παρά να φάει το κοτόπουλο που της αγόρασα. Σκυλοζωή φίλοι μου.. κακομαθημένο στερνοπαίδι.. μα την έφτιαξα κι εγώ... κροκέτες γλυκιά μου, τέρμα τα πάντα.. Γυρίσαμε , δεν βρήκαμε πάλι τις κονσέρβες της και ... στο πιάτο της πια μόνο κροκέτες από εδώ και πέρα και.. Άγιος ο Θεός να λες Κάντυ!!!!  

Μία εβδομάδα γενεθλίων φίλοι μου η προηγούμενη, γιόρταζαν οι κόρες μου στις 13 Μαΐου , να είναι γερές και ευτυχισμένες με τις οικογένειες τους.  Μία μέρα μετά στις 14... η Κάντυ έγινε 3 ετών. Δεν τελειώνουμε εδώ αφού στις 21 θα γίνω.. 70 φίλοι μου και δεν με πειράζει καθόλου το νούμερο αφού βρίσκεται μόνο στη ταυτότητα και στο μπαστούνι μου που όλο και πιο απαραίτητο γίνεται για μένα δυστυχώς. 

Τώρα να πω και για όσα με πείραξαν αυτές τις μέρες , μάλλον ένα βασικό, η αδιαφορία των ανθρώπων για τη Φύση, τις απαραίτητες φροντίδες που της οφείλουν και η καταστροφή που κάθε χρόνο γίνεται πιο ορατή.

Αυτό είναι το δάσος της Γερακαρού , ένα υπέροχο πλούσιο σε φυτά και δένδρα δάσος που το διαπερνάει ένα ποτάμι γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε νερό. Το μέρος αυτό όταν πριν χρόνια αγόρασα κτήμα σε αυτή τη περιοχή ήταν μία αποκάλυψη για μένα για το τι ανεκμετάλλευτη περιοχή ήταν. Βέβαια οι υποδομές είχαν γίνει από ένα δήμαρχο της περιοχής όπως έμαθα που αφού πήρα τις επιδοτήσεις, έκανε την αρχή φτιάχνοντας μέρη για παιδική χαρά, σπίτι για γιορτές ( ρήμαξε πια ) , κούνιες, γεφυράκι, εκκλησίτσες.. μετά.. πάπαλα φίλοι μου.. ρήμαξαν στη κυριολεξία. Το μέρος αυτό είχε από τους ντόπιους την ονομασία τα πρωτομαγιάτικα γιατί εκεί πήγαιναν για γλέντι Πρωτομαγιάς. Όμως τίποτε φίλοι μου δεν κρατιέται χωρίς φροντίδα , χωρίς ανθρώπινη σωστή προστασία. 

Είναι μία περιοχή όλο το δασάκι γεμάτο μανιτάρια ( τότε το θυμούνται) γεμάτο αγριολούλουδα κι εγώ το επισκέπτομαι για να πάρω από τη φύση του υλικά όπως κλαδάκια και βρύα για τις κατασκευές  μου. Όταν πρωτοήρθα περπατούσαμε με τον άνδρα μου μέσα σε αυτό ( χωρίς μπαστούνι τότε) και χαιρόμουν με το σκυλάκι μου τα νερά, τα λουλούδια και την ομορφιά του. 

 

Προχθές λοιπόν με πήγε ο Δημήτρης να μαζέψω βρύα και.. πιστέψτε με κόντεψα να κλάψω βλέποντας τα όμορφα ξύλινα τραπεζάκια γεμάτα απομεινάρια της ανθρώπινης αδιαφορίας ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα υπήρχαν κάδοι σκουπιδιών. Μπουκάλια, τενεκεδάκια, πλαστικές σακούλες και πιάτα, χαρτιά και συσκευασίες πεταμένες, μπουκάλια πλαστικά... το χειρότερο... φωτιές παρατημένες που κάποιοι ανάψανε για .. δεν ξέρω τι λόγους. 

Τι κρίμα Θεέ μου.. αυτό το μεγαλείο που έφτιαξες το έδωσες .. το εμπιστεύτηκες σε λάθος χέρια. Η παιδική χαρά φτιαγμένη από ξύλο όλη σε πλήρη εγκατάλειψη , το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου κλειστό, το γεφυράκι ετοιμόρροπο, η καντίνα που υπήρχε τότε έρημη και αφημένη από ανθρώπινη παρουσία. 

Ξέρω πως ο κόσμος όλος πέρασε πολλά, ο Covid πήγε τα πάντα πίσω όμως είναι ένα υπέροχο πιστέψτε με μέρος, είμαι σίγουρη πως αν το είχαν στα χέρια τους άλλα κράτη αυτό θα ήταν πηγή εκμετάλλευσης και πλούτου για τους εδώ κατοίκους. Φανταστείτε γιορτές πολιτιστικές εδώ, πανηγύρια, εκθέσεις προϊόντων  ( γιατί όχι), παιδιά που θα τρέχουν να μαζέψουν λουλούδια, να σκαρφαλώσουν σε δένδρα..

Παραπονεμένη έφυγα εκείνο το πρωινό φίλοι μου από το δάσος, συνάντησα μόνο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι σαν κι εμάς που μας κοίταξαν μάλιστα  με απορία που μαζεύαμε τα σκουπίδια από ένα μέρος με παγκάκια και τραπέζια χωμένα μέσα στα δένδρα. Δεν θα πω για τη λέξη : "Καλημέρα"... άγνωστος χαιρετισμός  πλέον στους ανθρώπους .

Γυρισμός λοιπόν στο σπίτι, μάζεμα των χειμωνιάτικων, αμέτρητα πλυντήρια, φοροτεχνικός, τράπεζα, ξέρετε.. όλα αυτά τα απαραίτητα για να ήμαστε τίμιοι πολίτες , φορολογούμενοι σε ένα κράτος που ίσως περιμένω πολλά.. ίσως ονειρεύομαι περισσότερα.  Να συμπληρώσω για τις .. αμέτρητες εξετάσεις τσεκ απ αναγκαίες δυστυχώς που πρέπει να κάνω και να πληρώσω βεβαίως βεβαίως αφού  η κρατική συμμετοχή είναι σχεδόν αόρατη και μας οδηγεί σε ασφάλειες ιδιωτικές με το.. αζημίωτο βέβαια. 

Δεν θέλω να σας κάνω να μελαγχολείτε, να σκέπτεστε, να προβληματίζεστε...το έχω πάρει απόφαση ότι από εδώ και πέρα δεν περιμένω τίποτα περισσότερο όμως.. το ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΖΗΤΩ είναι η ανθρώπινη υποχρέωση που έχετε απέναντι στο "μεγάλο" σπίτι που ζούμε όλοι μας, στη Γη, στη Φύση. Καθαριότητα, μάζεμα σκουπιδιών, φροντίδα στα ζώα, στο γείτονα, στο συνάνθρωπο μας. 

Να ευχαριστήσω το νεαρό ζευγάρι στη πολυκατοικία μας που όταν φθάσαμε και είδαν τα όσα ακουμπήσαμε στην είσοδο για να τα πάμε στο ασανσέρ χωρίς άλλη  σκέψη, χωρίς να το ζητήσουμε, με χαμόγελο μας τα κουβάλησαν μέχρι το ασανσέρ αφήνοντας μας την ελπίδα πως.. ίσως .. ίσως στα νέα παιδιά θα υπάρξει η Ελπίδα που ονειρεύομαι.. 

                                  Αχτιδένια φιλάκια