Δεν είχα σκοπό να γράψω σήμερα..η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο εργαστήρι και στην εσώψυχη επιθυμία μου να ζωγραφίσω μικρά έργα για την Πνοή Ζωής μα..κάπου η διάθεση και η δυνατότητα μου να το κάνω έχουν κάνει βήματα πίσω. Πάντως προσπαθώ, έχω κάνει κι όλας δύο παρεούλα με την μία από τις μαθήτριες μου που αγαπώ ιδιαίτερα..κάτι σαν εγγόνι..έτσι την νοιώθω.
Πάντα είχα καλή σχέση με τα παιδιά, ίσως γιατί το παιδί δεν πέθανε ποτέ μέσα μου και γιατί φροντίζω να κρατώ τις ισορροπίες ανάμεσα στην αγάπη και τον πρέποντα σεβασμό της διαφοράς μας. Όταν δίδασκα σε σχολείο είχα καταφέρει αυτό ακριβώς και πιστέψτε με δεν είναι εύκολο όμως.. το κατάφερα. Μέχρι τώρα έχω παλιές μαθήτριες μητέρες πια που με χαιρετούν και με αγκαλιάζουν όταν τύχει να συναντηθούμε.
Γιατί τα λέω όλα αυτά τώρα;..όχι από εγωιστική υπεροψία αλλά γιατί χθες ένα κοριτσάκι την ώρα που ζωγραφίζαμε μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε αυτό που το απασχολούσε.
-Οι γονείς μου μαλώνουν, τρώγονται, φωνάζουν κι εγώ είμαι παρούσα ακούω, κλαίω και κλείνομαι στο δωμάτιο μου..Ο πατέρας μου νευρικός, εγωιστής , η μητέρα μου πάλι οξύθυμη επιτίθεται..φωνάζουν και λένε..δεν μπορώ να σας πω..
Κλείνομαι στο δωμάτιο μου και τσατίζονται που το κάνω.
Είμαι ήρεμη από..γεννησιμιού μου φίλοι μου , ξέρω να ακούω και ξέρω τι πρέπει να πω ώστε η ..ισορροπία που σας έλεγα να μη χαλάει.
Της εξήγησα πως εκείνη δεν φταίει σε κάτι, πως όλοι οι άνθρωποι την ώρα που θυμώνουν ενεργούν ίσως παράλογα και διαφορετικά ο καθένας. Ότι οι γονείς δεν είναι μικροί ..θεοί, κάνουν σφάλματα, λάθη, αφήνουν τα προβλήματα τους να "βασιλέψουν" κάτι τέτοιες στιγμές και να ξεχάσουν το κυριότερο ..πως έχουν παιδί που ακούει χωρίς την ωριμότητα που χρειάζεται για να ζυγίσουν καταστάσεις.Της είπα να μάθει να συζητάει μαζί τους αυτό που νοιώθει όταν όλα θα ηρεμήσουν και το πρόβλημα που του απασχόλησε γίνει και λίγο ..ενοχή για την στάση τους.
Είπαμε πολλά, ζωγραφίζοντας, ακούγοντας και μουσική όπως πάντα στο μικρό μου εργαστήρι . Βέβαια πότε πότε λίγο χιούμορ να ελαφρύνει την ψυχική της κατάσταση , ένα γλυκάκι που το "τσακίσαμε" για να μας σηκώσει και μία λεμονάδα που μας έστυψε ο Δημήτρης.
Πάντα με αγκαλιάζει όταν φεύγει, με φιλάει και μου λέει καληνύχτα..χθες με αγκάλιασε και μου είπε:
-Μετρώ τις ημέρες που έρχομαι σε σας κυρία, θα ήθελα να είσαστε γιαγιά μου...
-Γλυκιά μου οι δεσμοί αίματος δεν κάνουν την οικογένεια..είμαι γιαγιά σου και μη ξεχνάς πως τα "λέμε" και στα μηνύματα μας, τι σόι ..χάκερ ήμαστε!!!
Φίλοι μου..γονείς..μη κάνετε αυτό το θανάσιμο αμάρτημα να μαλώνετε μπροστά στα παιδιά σας, για το παραμικρό.. Οι πληγές που αφήνετε από το "μαστίγωμα" ψυχής είναι τεράστιο.
Κάποια στιγμή μου είπε: -Δεν θέλω να τους μοιάσω..
Σας διαβεβαιώ πως επειδή τους γνωρίζω είναι δύο μορφωμένοι, ευγενικοί άνθρωποι που λατρεύουν το παιδί τους μοναχοπαίδι και κάνουν τα πάντα γι' αυτό οικονομικά...όμως..όμως..ξεχνούν ότι κάποτε ήταν παιδιά και κάνουν στο παιδί ότι ίσως δεν θα ήθελαν αυτοί να πάθουν στη δική του ηλικία.
Αχτιδένια φιλάκια
Συμφωνώ μαζί σου, αντιλαμβάνομαι τη θέση του παιδιού, το έζησα ως παιδί, ως έφηβη, στα 21 μου έκανα δικό μου σπίτι γιατί δεν ήθελα να τους ακούω τους γονείς μου να μαλώνουν, στην πορεία όμως, εγώ έγινα ίδια η μητέρα μου, ή κι ο πατέρας μου αν θέλεις, κι ο άντρας μου ίδια η μητέρα του, και γελάω μόνη μου καμμιά φορά, γιατί ο ίδιος μου έλεγε τότε στις αρχές πως η μητέρα του σε κάποια πράγματα ήταν παράλογη κι έχει ακριβώς τους ίδιους παραλογισμούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί πιστεύω;
Οι άνθρωποι ελάχιστα απέχουμε από τους γονείς μας, ή αν θέλεις αυτό που σαν παιδιά από τους γονείς μας απορρίψαμε.
Τα μαλώματα είναι μέσα στη ζωή. Δεν μπορείς να είσαι άφωνος ούτε να μιλάει μόνο ο ένας. Τα καθημερινά προβλήματα δεν βοηθούν ώστε να μειωθεί η ένσταση.
Οπότε κατανοώ το κοριτσάκι, κατανοώ και τους γονείς.
Δυστυχώς ελάχιστοι άνθρωποι είναι τόσο χαμηλών τόνων ώστε να μην ακούγονται.
φιλάκια αχτίδα μου
:)
Όπως ακριβώς το είπες Γεωργία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτομαστίγωμα. Το να βιώνεις τέτοιες καταστάσεις και να γίνεσαι κοινωνός τέτοιων συγκρούσεων μέσα από την εξομολόγηση ενός παιδιού, είναι τραγικό! Και οι μεγάλοι, εμείς, οι ...σώφρονες, δεν δίνουμε δεκάρα για την καταστροφή που προκαλούμε στις παιδικές ψυχές.
Η ζωάρα μας να είναι καλά, το "εγώ" μας μην ταραχθεί και τα άλλα να πάνε να πεθάνουν.
Τι να πω.
Καλησπέρα αγαπητή μου φίλη.
Τα παιδιά μας Γιωργία μου οσο κα να μην το θελουν βιώνουν όλες τις δυσκολες καταστασεις μεσα στο σπίτι και μεγαλωνοντας κανουν δυστηχως και εκεινα αρκετα λάθη..αν και κατα βαθος θέλουν να γινουν διαφορετικοί γονεις..κάποιες φορες ισως να πετυχαίνει ..ισως όχι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεμα είναι ότι τα παιδια δυσκολα ξεχνουν τέτοιες καταστασεις...
Ειναι μεγαλο θέμα σε τι περιβαλον μεγαλωνει ενα παιδι...οι γονεις είναι τα προτυπα τους καλα η κακα φιλη μου..
Οσο για τα εξωγενές προτυπα των μίντια.. τι να πούμε δυστηχως κοριτσι μου..σαν τις πεταλούδες που ανοιγουν τα φτερα τους στο φως και καιγονται ειναι τα κορίτσια σήμερα..εχουν ξεφυγει πολύ τα πραγματα...ευτυχως που νομίζω ότι η πλειοψηφία δεν ειναι έτσι...
Αυτο που γραφεις για ενα παζαρι.. η κάτι τετοιο που συνδραμουν εσυ και οι φιλες για καποια φιλη που εφυγε..δεν εχω φεης μπουκ και δεν ξερω τι γινεται..αν θελεις ενημερωσε με .. αν μπορω να κανω κάτι...
Να είσαι καλά αχτίδα μου με οτι κάνεις.. θα τα πουμε φιλιάααα!! 😊
Κι εγώ χαμηλών τόνων είμαι και συμφωνώ με όσα λες. Είναι ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί και να μην του αφήσεις προβλήματα από τη στάση σου σαν γονιός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αν υπερισχύει η αγάπη για το παιδί νομίζω και την ώρα του θυμού μπορεί να κάνει τη διαφορά. Σωστά είπες να συζητήσει με τους γονείς της η μαθήτριά σου. Μπορεί να μην έχουν καταλάβει πόσο πληγώνει το παιδί τους η συμπεριφορά τους.
Δύσκολα τα πράγματα όταν είναι οξύθυμοι και οι δυο γονείς.
Τουλάχιστον έχει εσένα τη γιαγιά της να μιλά και να παίρνει συμβουλές
Την οχυρώνεις έτσι όσο γίνεται
Καλή σου ΄μέρα όλη μέρα