Κουβεντούλα!

                              
                             ( για μία φίλη που αγαπώ)
Αυτές τις μέρες έχω φτιάξει ότι μπορείτε να φανταστείτε από μικροπράγματα μέχρι πίνακες και λαμπάδες  για ιδρύματα που μου ζητήθηκαν. 

Γι΄ αυτό και ..εξαφανίστηκα φίλοι μου μα ευτυχώς αύριο τα παρατάω όλα και φεύγω . 
Είμαι πολύ κουρασμένη όμως αυτό είναι και η πηγή της ζωντάνιας μου που με κρατάει όρθια , η 7ψυχη γάτα! Θα σταθώ σε αυτό όχι από εγωισμό ή αυτοπροβολή αλλά γιατί σήμερα διάβασα κάτι που έγραφε μία νέα μαμά σαν κραυγή στα πρόθυρα της κατάθλιψης και που με λύπησε. Δεν αντέχω έγραφε..δεν αντέχω.. 
Από τη μια πλευρά την καταλαβαίνω.. νέα μητέρα , νέος άνθρωπος  ,άνεργη, ο άνδρας της παλεύει υπερωρίες για να τα προλάβει, το μωρό την κρατάει όρθια όλη μέρα και ο έρωτας αρχίζει και αλλάζει χρώμα, όλα της φαινόντουσαν μαύρα ..
Όμως .. είσαι νέα.. ήθελα να της το φωνάξω ..να την κουνήσω , να την τραντάξω να συνέλθει να της πω πως η ζωή είναι πάλη και πως κατακτώντας με δυσκολία τα ..τα δύσκολα νιώθεις πιο ζωντανή και όλα αποκτούν μεγαλύτερη αξία. Μετά σκέπτομαι πως ακριβώς αυτό το..νέα ..είναι το δυσκολότερο. Ξεκίνησε κάτι με όνειρα, γάμος , παιδί , σχέδια να δουλέψει και να ζήσει μέσα από αυτό και όλα ξαφνικά έχασαν το δρόμο τους και άλλαξαν τα όσα είχε προγραμματίσει για τη ζωή της.
Πόσοι από εσάς πέρασαν τέτοια μονοπάτια φίλοι μου ... γιατί..μονοπάτια είναι που τα διαβαίνεις μόνη σου όχι γιατί είναι στενά αλλά γιατί δεν αφήνεις δίπλα σου χώρο να σταθεί κανείς δίπλα σου. 
Η αλήθεια είναι πως η δική μου ζωή ήταν εύκολη σαν νέα ως προς τις..παροχές της όμως..δούλεψα φίλοι μου τόσο πολύ που δεν φαντάζεστε. Μεγάλωσα τα κορίτσια μου βάζοντας στην άκρη τη λέξη"καριέρα" ,τα όνειρα στη Σχολή και στράφηκα στον βιοπορισμό στο επάγγελμα μου και όχι στη Τέχνη που ονειρευόμουν . Το πρόβλημα φίλοι μου είναι η εποχή αυτή ,η κρίση,  στη δική μου παίρναμε χώμα και γινόταν με την δουλειά χρυσός, σε αυτά τα χρόνια με τους μισθούς, την ανεργία , την μαυρίλα από τα ΜΜΕ και την έλλειψη κράτους πρόνοιας αυτά τα νέα παιδιά δεν έχουν φως και συνθλίβουν την ψυχή τους . 
Θα ήθελα όμως να πω σε αυτό το κορίτσι πως έχει στην αγκαλιά της το φως που έχει την μεγαλύτερη λάμψη, το παιδί της και υπάρχουν γυναίκες που αυτή τη χαρά δεν την φαντάστηκαν ποτέ γιατί .. έτσι τα έφερε η ζωή. 
Είπα πριν πως η ζωή μου φέρθηκε απλόχερα..απλά έχω σβήσει τα άσχημα γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι. Τρεις εγχειρήσεις πριν, τα παιδιά μου με κόπο , αφαίρεση στα 27 μου , μεγάλωμα  τους , δουλειά ακόμη και στο σπίτι για να προλάβω παραγγελίες. Φροντίδα  εγγονιών συγχρόνως με το κοίταγμα των γονιών στο σπίτι μου επειδή έτσι όφειλα σε αυτούς , συγχρόνως δουλειά και πάνω από όλα σύζυγος. 
Μετά..ανακαλύπτεις ότι το χέρι σου τρέμει, ότι η ζωγραφική σου δεν είναι η ίδια, ότι γίνεσαι αργή , πως δαγκώνεις τη γλώσσα σου χωρίς αιτία , πως όταν κουραστείς ή συγχυστείς ξεχνάς ακόμα και το όνομα σου. Τότε  σε σπρώχνουν για εξετάσεις  και μετά ακούς από γιατρό μία λέξη που δεν φανταζόσουν ποτέ και το διασταυρώνεις για να σου πουν πως είναι ψέμα. Τα έσβησα όλα φίλοι μου απλά και μόνο για να σταθώ όρθια και για να ..συνεχίσω τη ζωή μου γιατί αυτό με κάνει ευτυχισμένη.
Συμβούλεψα την νεαρή να χαίρεται το παιδάκι της, τον άνδρα της , να δώσει άλλες ασχολίες τις κενές τις ώρες στον εαυτό της όπως  εθελοντισμός, ασχολίες  που ηρεμούν όπως το κέντημα, κατασκευές, ζωγραφική και...γιατί όχι..εμάς καλέ τις καβαλάρισσες του διαδικτύου! Όμως ποτέ κατάθλιψη και μαύρες σκέψεις, δίνουμε σπρώξιμο στο εαυτό μας όποτε αυτό το λανθασμένο καμπανάκι χτυπάει μέσα μας για να μην το ακούμε.
Σας κούρασα πάλι , μα από το πρωί σκέπτομαι αυτή τη κοπέλα και τα βάζω με τον εαυτό μου που ίσως δίνω συμβουλές εκ του ασφαλούς αφού δεν είμαι στη θέση της.. Λοιπόν..γυρίζω στις λαμπάδες μου, στα σπιτάκια μου , στα πινακάκια μου και στο..κτήμα μου αύριο μπας και ξαναβρώ τις καρδερίνες να μου τραγουδήσουν.
    Αχτιδένια φιλάκια