Η...Θεία Λένα!

                                 

Σήμερα μάλλον τα όσα σας πω απευθύνονται στις δικές μου ηλικίες..ξέρετε..σε εκείνες και εκείνους που μικρά παιδιά δεν είχαν τηλεόραση, υπολογιστή, τάμπλετ και κινητά..ήταν τα παιδιά ...σαν κι εμένα που η φαντασία τους "περπατούσε" σε παραμυθένια μονοπάτια, σε μικρά βιβλία παραμυθιών και ραδιοφωνικές εκπομπές όπως της Θείας Λένας !
Μοναχοπαίδι, σκαρφαλωμένο σχεδόν από τη φύτρα μου σε ροζ συννεφάκια σηκωνόμουν πρωί από τη  γλυκιά φωνή της γιαγιάς μου και έκανα τα πρωινά μου καθήκοντα καθαριότητας σαν αστραπή για να προλάβω να στρωθώ μπροστά στο ράδιο και να ακούσω εκείνο τον λατρεμένο ήχο από την εκπομπή της. 
Ήταν εκείνο το τραγουδάκι που έλεγα μαζί της:
              << Καλημέρα στη μαμάκα,
                  καλημέρα στη μπαμπά,
             στο παππού και στη γιαγιάκα 
                  και σε σας καλά παιδιά!>>
Πόσο φαντασία υπήρχε σε κείνη τη φωνή, πως ζωντάνευε μπροστά μας οι ήρωες της, τα κατορθώματα τους και στο τέλος της κάθε ιστορίας το δίδαγμα που τρύπωνε ακούσια μέσα μας και μας γινόταν οδηγός ζωής.
Ας αφήσουμε και τις ατάκες που έλεγε με διάφορα ονόματα ίσως τυχαία μα που έβρισκαν το στόχο τους όταν ακουγόταν στο τέλος η γλυκιά μοναδική φωνή της α λέει:
- Μαρία μου..να τρως το αυγουλάκι σου και να μη το πετάς, σκέψου τα παιδάκια που δεν έχουν. 
- Γιωργάκη..δεν λέμε ποτέ άσχημες λέξεις γιατί..ακούει ο Θεούλης και κλαίει . 
- Γεωργίτσα γιατί πέταξες το γάλα σου στο νεροχύτη κρυφά..πόσο στεναχωρέθηκα..
-  Ελενίτσα να διαβάζεις το μάθημα σου για να κάνεις τη μαμά σου περήφανη..
- Πως το ξέρει..αναρωτιόμασταν όλα τα παιδιά... 

                              


Το βιβλίο αυτό το έγραψε για την εγγονή της η Αντιγόνη Μεταξά ή..όπως την ξέραμε εμείς ..Θεία Λένα. 
Υπήρξε μία σημαντική παιδαγωγός φίλοι μου από αυτές που δεν μετρούν τεύχη μα μετρούν καρδιές παιδιών. Γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα και πέθανε το 1971. Υπήρξε η δημιουργός του πρώτου παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα, το Θέατρο του Παιδιού. Η καριέρα της στο ραδιόφωνο άρχισε το 1938 έως το 1966 και ήταν ένας σταθμός στο Δημόσιο Ραδιόφωνο.

Για μένα τα παραμύθια έπαιξαν και παίζουν μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη του χαρακτήρα των παιδιών . Απαραίτητα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής του σχέσης με κάθε τι γύρω τους, με ανθρώπους , πράξεις, ιστορία και ευγένεια. 
Αν ήμουν ποτέ κάποιο σημαντικό στην αρχηγεία μιας χώρας το πρώτο που θα θωράκιζα θα ήταν τα παιδιά..τα νεαρά φιντάνια με τους κατάλευκους πίνακες του μυαλού τους όπου οφείλουμε να γράψουμε εμείς το μέλλον του κόσμου. Έτσι γεννιέται ένα σωστός άνθρωπος, ένας πολίτης, ένας υπεύθυνος άνθρωπος με σεβασμό που δυστυχώς..χάθηκε φίλοι μου..
 Όμως δεν καταλογίζω τις ευθύνες σε αυτά αλλά στους γονείς και μόνο στους γονείς. Ξέρω πως οι εποχές άλλαξαν και είμαι υπέρ του να "θωρακίζεις" το παιδί μα ..η ψυχή; η αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης ; Μήπως πρώτα αυτό πρέπει να εδραιώνουμε στην λευκή τους σελίδα και μετά όλα εκείνα που θα τα προσγειώσει στο σήμερα;
Η αγάπη γι αυτά ξέρω πως μας τυφλώνει πολλές φορές ,στους σημερινούς γονείς οι ενοχές των καθημερινών αναγκών. Θα πω πως  μεγάλωσα τις κόρες μας εργαζόμενη σκληρά μα  με απέραντη αγάπη μα..υπήρχε πάντα η άλλη πλευρά του χαρακτήρα μου που με έκαναν να απωθώ τς παρωπίδες και να βλέπω ψυχρά τα λάθη και τις σωστές αποφάσεις που έπρεπε να πάρω. Ήμουν πάντα ( μη ξεγελιέστε από το χαμόγελο μου) η ..σκληρή της οικογένειας, εκείνη που έβαζε τς τιμωρίες, που εξηγούσε τους λόγους που έπρεπε να πάρουν μία απόφαση. 
Ο άνδρας μου..ο μαλακός..ο..χατηράκιας..και θύμωνε όταν με κοιτούσαν εκείνα στα ματια για να τους πω το..Ναι ή το..Όχι. Που έκανε χαμό όταν τα έβαλα σε παιδικό τότε σταθμό, όταν τους έδωσα την άδεια μετά το Λύκειο να δουλέψουν για να εκτιμήσουν την αξία του χρήματος και το κόπο της απόκτησης του. Χαμός φίλοι μου από τον άνδρα μου και τη μητέρα μου με την χαρακτηριστική φράση: -Μα δεν έχουν ανάγκη..
Για μένα υπήρχε πρωταρχική ανάγκη για να πλάσουν χαρακτήρα και τώρα στο..γέρμα είμαι περήφανη που δεν φοβήθηκαν ποτέ τη δουλειά και οι σπουδές για αυτές έγιναν αθόρυβα και σωστά. 
Η εγγονή μου ήρθε στα χέρια μου στα 46 μου χρόνια , την μεγάλωσα με παραμύθια και ιστορίες και έγραψα γι΄αυτήν τα 8 μου πρώτα παραμύθια. Παραμύθια ίσως παλιάς "κοπής" με παραδείγματα  τρόπου ζωής και έγινε όπως το ήθελα..δικό μου παιδί.
- Γιαγιά ..μου έλεγε τα βράδια..κοιμήθηκες; δεν τέλειωσε το παραμύθι!
-Αχ! Βασουλίνι μου..με πήρε ο ύπνος..που μείναμε; Α! στην Υπόσχεση..πως οφείλουμε να κρατούμε τις υποσχέσεις μας όπως η μικρή πριγκίπισσα του παραμυθιού μου...Λοιπόν...μια φορά κι ένα καιρό...
                                          Αχτιδένια φιλάκια.