Δηλώνω..παρουσία!

 Αν νομίζετε ότι γλυτώσατε από μένα... πλανάστε ! Έχω γίνει λιγουλάκι τεμπέλα με όλα αυτά ίσως γιατί πιστεύω πως δεν έχω ενδιαφέροντα νέα να σας πω ή γιατί τα.. 71 που μπήκα πια με " βάραιναν". Τι δουλειά έχω εγώ πια εδώ σκέπτομαι.. τι έχω να περιγράψω από το σήμερα μου που να τους κάνει να χαμογελάσουν ;

Όπως βλέπετε δεν είμαι η " Αχτίδα" που πρωτοέγραψα, είναι και το.. ματάκι που λόξισε από τα 3 μικρά εγκεφαλικά, ε.. ε.. τι περιμένετε βρε παιδιά!

Τα νέα μου από πλευράς υγείας είναι..καθοδικά στη σκάλα που λέγαμε . Η ψυχολογία μου κάνει σκαπανεβάσματα ανάλογα με τα κέφια μου. Μερικές φορές ομολογώ πως βάζω τα.. κλάματα, άλλες φορές τα " λέω" με τον εαυτό μου στο πρωινό καθρέπτη και του τα ψέλνω και βάζω το χαμόγελο φαρδύ πλατύ γιατί δεν μου φταίει κανείς. Ευγνωμονώ το Θεό για τον σύντροφο της ζωής μου που μου στέκεται σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου πλευρά. 

Την εβδομάδα μας την έχουμε μοιράσει ανάμεσα στο σπίτι και το κτήμα γιατί θέλω να αισθάνεται και εκείνος χαρούμενος που ασχολείται με τα φυτά του. Έχει κάνει το θερμοκήπιο .. κουκλί, βέβαια εγώ σπάνια μπορώ να πάω μέχρις εκεί με το μπαστούνι μα όταν σου λέει.. δειλά.. δειλά : να σε βοηθήσω κορίτσι μου να έρθεις να το δεις ... ε! τότε δεν χαλάς χατήρι.

Τώρα έχουν γεμίσει πλέον ντοματίνια " βελανίδια" , για χατήρι μου που ξέρει πως τα αγαπώ πολύ.

Μη νομίζετε πως κι εγώ δεν κάνω κάτι.. μαγειρεύω..του κάνω pankeiks που του αρέσουν και καθισμένη στον καναπέ μου έξω από το τροχόσπιτο φιάχνω με πηλό διάφορα για τις κατασκευές μου που.. πιέζω τον εαυτό μου να κάνω κάτι σαν ..ασκήσεις για τα χέρια μου. Από τώρα σχεδιάζω τι θα κάνω για τα ιδρύματα τα επόμενα..(κρατηθείτε!!) Χριστούγεννα !! Έχω θράσος βρε παιδάκι μου, αν δείτε τα χέρια μου δεν θα τα αναγνωρίσετε!! Έχω λοιπόν ένα κουτί που φέρνω εδώ στο κτήμα κάθε φορά με τα..εργαλεία μου και κάτι ψτιάχνω.

Είναι πανέμορφη αίσθηση να γίνεσαι χρήσιμη και συγχρόνως να ακούς τα πουλάκια να σου τραγουδούν χωμένα στις φυλλωσιές. Η Κάντυ δίπλα μου όταν δεν κυνηγάει η αφιλότιμη τις γάτες κι εγώ φωνάζω με το φόβο πως θα της δώσουν κανένα μπάτσο με νύχια.

Φίλοι μου σας σκέπτομαι και σας αγαπώ πάντα , συγχωρείστε με για την αποχή ,κάθε φορά που σκέπτομαι να γράψω νομίζω πως είναι η τελευταία φορά όμως.. είναι τα μηνύματα που μου στέλνετε πολλοί, είναι τηλεφωνήματα... ακούω φωνές που με αποκαλούν " Αχτιδούλα μου " και προσπαθώ να μαντέψω το όνομα. ..τότε γυρίζω πίσω, ανοίγω το μπλοκόσπιτο και είναι σαν τότε.. το 2007 που το πρωτοάνοιξα. 

                  Αχτιδένια φιλάκια