Η συμμετοχή μου στα δρώμενα

 Η συμμέτοχή μου στα νέα δρώμενα  " Τα γνωμικά εμπνέουν" με εμπνεύστρια και διοργανώτρια το μπλοκ της φίλης μας  " Γήινη ματιά " https://ghinimatia.blogspot.com/

<< Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή>>

Όταν ζωγράφισα στο τοίχο του τροχόσπιτου μας αυτή την εικόνα και αυτό το γνωμικό έκανα μία αναδρομή στα όσα έζησα και σε όσα έμαθα. Η ζωή μετριέται λέει η φίλη από εκείνες που μας κόβεται η αναπνοή.. σκέφτηκα πόσες τέτοιες στιγμές έζησα.. αμέτρητες.. η κάθε μία ένα μικρό θαύμα.. μία μικρή στιγμή ευτυχίας. Είναι οι στιγμές που μας κάνουν να θέλουμε τη ζωή είτε για να την χαρούμε είτε για να την πολεμήσουμε και να βγούμε νικητές. 

Τον άνδρα μου τον γνώρισα από.. αλληλογραφία.. εγώ για να μη ξεχάσω τα γαλλικά μου , εκείνος για να μάθει τα ελληνικά που άφησε πίσω του. Μία βαλίτσα γράμματα , 1 1/2 χρόνος.. αρχικά φιλία, μετά γνωριμία ψυχών, μετά φλερτ στο χαρτί και έπειτα.. έρωτας. Πρόταση γάμου με ένα τηλεγράφημα, ένα πόλεμος δικός μου με τους γονείς μου και..νάμαι..22 ετών με το νυφικό μου στη βαλίτσα στο αεροδρόμιο του Βελγίου. Πρώτη μας συνάντηση, πρώτη μας ματιά " Πόσο μικρή είσαι" μου είπε.. και με φίλησε  "πόσο όμορφος είσαι" σκέφτηκα.

Από εκεί στο δημαρχείο, ντύθηκα σε ειδικό χώρο και μισή ώρα μετά στην εκκλησία καθολική αφού δεν υπήρχε ορθόδοξος εκείνη την ημέρα αλλά 1 χρόνο μετά στην Ελλάδα.  Γύρω μου γαλλόφωνοι άγνωστοι φίλοι του.. "θέλεις να ζήσεις μαζί του όλη σου τη ζωή.. ρώτησε ο ιερέας" κι εγώ .. πάγωσα.. Θεέ μου σκέφτηκα.. τι κάνω.. παντρεύομαι ένα.. άγνωστο.. 

Έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε: " Ξέρω πως ίσως δεν μ΄αγαπάς ακόμη.. όμως σου ορκίζομαι ότι θα σ΄αγαπώ μια ζωή και για τους δύο.. μου κόπηκε η ανάσα, ο πανικός έφυγε παρέα μα τις αμφιβολίες. Είπα το ναι χωρίς σκέψη.. η ευτυχία είναι στιγμές και ήξερα πως θα μου χάριζε πολλές.

Ένα χρόνο μετά σε ξένη χώρα ένοιωσα πως θα γίνω  μητέρα.. φοβήθηκα, ήθελα τους γονείς μου, τη χώρα μου.. φέρθηκα σκληρά , εκβιαστικά και αχάριστα. "Φεύγω Ελλάδα.. διάλεξε του είπα ένα βροχερό απόγευμα που γύρισε από τη δουλειά.. ή εμένα και το παιδί όμως.. στην Ελλάδα.. ή ..φεύγω..".

 Μου κόπηκε ξανά η αναπνοή μέχρι να ακούσω ... : "Δώσε μου 1..2 μήνες να τακτοποιήσω ότι θα εγκαταλείψω .. και θα έρθω κι εγώ ..για πάντα, εσύ πάνε.. όπου νοιώθεις ευτυχισμένη.. θα έρθω, σου το είπα.. θα σε αγαπώ μέχρι το τέλος μου .."

Χρόνια μετά.. όταν οι κόρες μας έφηβες βρήκαν την βαλίτσα με τα γράμματα μας και γελούσαν  με αυτά πήγαμε σε μία  ακρογιαλιά και τα.. κάψαμε.. στο φως του φεγγαριού. Τώρα μου λένε με παράπονο πως ζω μόνο γι΄αυτόν κι εκείνος για μένα.. ναι.. έχουν δίκιο.. ναι έχει  δίκιο και η Γήινη Ματιά .. αξία έχουν όχι οι αναπνοές που σε ζουν αλλά εκείνες που σου κόβουν την ανάσα..

                        Αχτιδένια φιλάκια