Μία νέα εβδομάδα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλη, το ίδιο και οι γονείς μου και όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε χωριό για μένα να περάσω μέρες με παππού και γιαγιά . Η σχέση μου με την εξοχή ήταν απλά εκδρομές με τους γονείς μου που στα πρώτα μου χρόνια ήταν..μηδενικές γιατί απλά ήταν φοιτητές και ο χρόνος τους περιορισμένος.
Απίστευτο μα η "σχέση" μου αυτή άρχισε με τον άνδρα μου που όταν γύρισε στην Ελλάδα έπεσε με τα μούτρα σε εκδρομές σε θάλασσες, βουνά και..πεδιάδες!!!
Μη γελάσετε αν σας πω πως εκείνος πρώτη φορά μου έδειξε κεράσια σε..κερασιά, ροδάκινα σε δένδρα και όχι σε πάγκους αγοράς.  
Μετά..μπήκε στη ζωή μας το κάμπινκ και το τροχόσπιτο τότε και άρχισα να αισθάνομαι την ομορφιά της φύσης , να την σέβομαι και να την προσέχω.
Έτσι εδώ και 5 χρόνια μπήκε στη ζωή μας κάτι που εδώ και πολλά χρόνια το συζητούσαμε και όπως φαίνεται μπήκε αργά στη ζωή μας, ένα κτήμα.
Έμαθα πλέον να χαίρομαι το ξημέρωμα στη φύση, να χαζεύω τη Δύση πανέμορφη και να την συγκρίνω με χρώματα σε πίνακα. Είδα πως μεγαλώνει η ντομάτα και ένα σωρό λαχανικά, πως σκαρφαλώνουν τα  φασολάκια, είδα να ανθίζουν οι τριανταφυλλιές, να βγαίνουν τα χόρτα που πρώτα τα αγόραζα από τη λαϊκή. Μάζεψα μανιτάρια που κάποιο μήνα γεμίζει ένα χώρο στο κτήμα μας, σαλιγκάρια, έμαθα τα ..τζίτζιφα , τα άνθη της φουντουκιά που είναι περίεργα και πως όλα σε ένα κτήμα χρειάζονται φροντίδα για να σου δώσουν τα δώρα τους. 
Χθες είδα το πρώτο χελιδονάκι να μας επισκέπτεται και να κάνει..ανίχνευση για φωλιά!

Είδα την ομορφιά της Άνοιξης να βάζει το πρώτο ..πρώτο..βήμα της στο κτήμα μας. Μέσα σε μισή μέρα βλέπεις τα μπουμπούκια να ανοίγουν και να γίνονται λουλούδια.

Όλα άρχισαν να ανθίζουν και οι μέλισσες γέμισαν τα λουλούδια και το παράξενο είναι πως μπορείς να τις ..πιάσεις στο χέρι σου. Μία γειτόνισσα μου το έδειξε, με έβαλε να απλώσω το χέρι σε ένα λουλούδι και να την πάρω στη παλάμη μου. Δεν με τσίμπησε περπάτησε επάνω του και μετά την έβαλα απαλά σε ένα άλλο λουλούδι. 

Κάποια στιγμή το πρωινό ενώ εγώ η...χάκερ.. είχα ανοίξει το λάπτοπ μου και έγραφα με θέα όλο αυτό τον ανθισμένο κήπο ένα όμορφο κελάδισμα με έκανε να σηκώσω το κεφάλι και να χαζέψω δύο πουλάκια που τραγουδούσαν με δυνατή φωνή σχεδόν δίπλα μου. Έκλεισα την οθόνη και άφησα τον εαυτό μου να τα περιεργαστεί. Ήταν καρδερίνες φίλοι μου, δύο από ένα μικρό κοπάδι όπως συνηθίζουν μου είπε ο άνδρας μου, οι καρδερίνες πάνε σαν κοπάδι. Σκέφτηκα πόσο φρικτό είναι που τις βάζουν σε κλουβιά. Πόσο σκληροί ήμαστε εμείς οι άνθρωποι φίλοι μου, ότι είναι διαφορετικό από εμάς το θεωρούμε σαν..δεύτερο είδος που έχουμε το δικαίωμα να του στερήσουμε την ελευθερία του.
Όταν πηγαίνουμε στο κτήμα μας πολλές φορές βλέπουμε νεκρές αλεπούδες και είναι κάτι που με πληγώνει γιατί πολλές φορές σκέπτομαι πως τους στερήσαμε το χώρο τους με την οικοδόμηση , πεινάνε φίλοι μου και σκέπτομαι πως ίσως πίσω από μία νεκρή αλεπού υπάρχουν μικρά που την περιμένουν να τα ταΐσει..
Μετά πήρα τα πινέλα μου και σε ένα κομμάτι ξύλου ( το γλύτωσα από την ξυλόσομπα!!) σκέφτηκα να φέρω και την θάλασσα.

Σκεφτείτε πόσο όμορφο θα ήταν σε ένα παιδί να δει όλα αυτά από κοντά και να τα εξηγήσουν οι γονείς πως όλα όσα τρώνε στο πιάτο τους και  που βλέπουν στο σούπερ μάρκετ έχουν την αρχή τους σε ένα κομμάτι γης κάπου στην εξοχή, στη Φύση.
Φίλοι μου εδώ στο μπλοκόσπιτο μου λέω πάντα τις σκέψεις μου, λέω όσα αισθάνομαι και όσα πιστεύω. Έτσι το ξεκίνησα , αυτή την ανάγκη μου εξυπηρετούσε και έτσι θα μείνει μέχρι να μη μπορώ πια να γράψω .
Σας εύχομαι μία καλή εβδομάδα , χαρούμενη, εύκολη και γεμάτη όνειρα.
    Αχτιδένια φιλάκια