Τόσο απλό να ...αγαπάς..

                                 

Το Σάββατο αυτό έγινε κάτι ιδιαίτερο για μας αφού ξαφνικά μας προέκυψε μία γνωριμία με φίλους νέους μα  αρκετά μικρότερους από εμάς.
Στη πολυκατοικία μας φίλοι μου μπήκαμε τότε σχεδόν όλες νεαρές νύφες, τα παιδιά μας είχαν μετά ίδια ηλικία  σχεδόν με διαφορά μηνών ή λίγων χρόνων και ομολογώ πως μας λείπει φοβερά εκείνη η εποχή. Βλέπετε..ταιριάξαμε ακόμα και με τις διαφορές μας, τα τραπεζώματα και τα απογευματινά καφεδάκια ήτανε συχνά και  ζήσαμε όλοι μας τις χαρές, τις ανησυχίες, το χαμό και το πόνο των άλλων .
 Σε αυτό όμως το πολύχρονο διάστημα έχοντας και το μαγαζί μου στο κάτω μέρος της πολυκατοικίας γνώρισα τον κάθε ένα, μάθαινα από τον ίδιο τα προβλήματα του και βοηθούσα όπως μπορούσα. Χρόνια πολλά διαχειρίστρια γνώριζα τους περισσότερους σχεδόν οικογενειακά μέχρι που παραιτήθηκα όταν ένοιωσα ότι λόγω υγείας δεν μπορούσα πια να ανταποκριθώ  στις ανάγκες.
Ο καιρός πέρασε και μόνο δύο οικογένειες μείναμε από τις παλιές. Διαμερίσματα πωλήθηκαν , ενοικιάστηκαν ή στη καλύτερη εκδοχή τα κληρονόμησαν παιδιά τους. Η πολυκατοικία έγινε μερικώς ..ξενόγλωσση , άλλα διαμερίσματα γέμιζαν και άδειασαν.  Εγώ έκλεισα το κατάστημα εργαστήρι και τραβήχτηκα στο..καβούκι μου , οι σχέσεις με τους νέους ενοικιαστές ή νέους ιδιοκτήτες πλέον έγινε απλά ένας χαιρετισμός στους διαδρόμους, ή μερικά πιάτα με πίτα ή γλυκό που ανταλλάσσαμε.
Μία τελευταία καλή μου φίλη από επάνω έφυγε δυστυχώς και ένας νεαρός όπως έμαθα από τα..παράπονα πήρε τη θέση της. Ξαφνικά του έγινε ένας μικρός πόλεμος από τη κυρία του κάτω ορόφου για το τεράστιο σκύλο που είχαν ( ο "Δίας") και τα παράπονα για επίπληξη στην..παλιά διαχειρίστρια εμένα αντί στην εταιρία  που παρέδωσα εδώ και χρόνια πια..Κάποτε τους έλυνα όλα τα προβλήματα , διενέξεις, αποφάσεις..δικτατορικές ( χα! χα! ) αν είχαν αρνήσεις για νέα μέτρα όταν έπρεπε να γίνουν,  από στολισμό μέχρι ..φαρμακείο έκτακτο τη νύχτα!! Μέχρι τώρα λοιπόν γίνομαι συνήθως ο αποδέκτης παραπόνων .
Όπως καταλάβατε πήρα τη μεριά του ενοικιαστή και του σκύλου  και τους εξηγούσα πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να αναγκάσει τον άλλο να διώξει το σκύλο του αφού δεν υπάρχει καταστατικό.
Η αλήθεια είναι ότι ..απόκρυψα το γεγονός πως κι εγώ ενοχλούμαι από το τεράστιο σκύλο γιατί ..όταν γαβγίζει φίλοι μου τρέμουν τα θεμέλια και γιατί ο νεαρός εργάζεται κάπου που λείπει όλη μέρα και ο σκύλος στους πρώτους μήνες της προσαρμογής έκλαιγε σαν λύκος κάτι που με πίκραινε .
Είχα σκεφτεί να τους επισκεφτώ μα..μετά είπα στον εαυτό μου να μην μπαίνει στα πόδια των άλλων και καθησύχασα τους διαμαρτυρόμενους ( είπαμε...δικτατορικά) !!!!
Πράγματι λίγο καιρό μετά ο σκύλος δεν έκλαιγε όπως παλιά και μόνο τα πατήματα του στις ...1 το βράδυ που ερχόταν να το πάει βόλτα μας ξυπνούσαν . Μετά καταλάβαμε ότι μία γυναίκα προστέθηκε στο επάνω όροφο και ο σκύλος είχε πλέον παρέα και ησύχασα ψυχικά από την έννοια του .
Παρασκευή λοιπόν βράδυ ξυπνήσαμε από ένα άγριο καυγά , κλάματα και χτυπήματα σε πόρτα επάνω στις..3 το βράδυ..οπότε όπως καταλάβατε δεν έκλεισα μάτι από τη στεναχώρια μου.
Το συζητήσαμε με τον άνδρα μου το πρωί και το ρίξαμε στη φιλοσοφική πλευρά του θέματος, έτσι είναι τώρα πια τα ζευγάρια.... Μετά του είπα:
-Αν κάνουμε κάτι;..αν βοηθήσουμε με το δικό μας τρόπο;
-Να κάτσεις φρόνιμα..άσε τους να μαλώνουν!
Το πρωί λοιπόν πήρα λίγα κομμάτια πίτα του και ανέβηκα στο επάνω διαμέρισμα. Με άνοιξε μία όμορφη νεαρή κοπέλα ...ξεμαλλιασμένη και με τη μύτη τούμπανο από το χαρτομάντιλο κι εγώ ...της έσκασα το πιο γλυκό μου χαμόγελο! 
Της είπα πως είμαι η κυρία του κάτω πατώματος και πως θα χαιρόμασταν πολύ αν γνωριζόμασταν καλύτερα με ένα απογευματινό κάλεσμα στο σπίτι μας. Ξαφνιάστηκε όπως ήταν φυσικό , εγώ χάιδεψα τον τεράστιο σκύλο που φοβώταν να μου παρουσιάσει κι εκείνη με πέρασε μέσα για να αδειάσει το πιάτο μου ευχαριστώντας με.
Έτσι λοιπόν άρχισαν όλα, η Λίτσα μου είπε με χαμηλωμένο κεφάλι συγνώμη αν μας ενόχλησαν το βράδυ ή αν το πρόβλημα μου ήταν ο σκύλος. Τότε το μάτι μου ( ε! βρε τι μάτι έχω η άτιμη!) έπιασε μία μικρή βαλίτσα στην άκρη του χολ και τότε της είπα αιφνιδιαστικά:
-Έτσι γρήγορα εγκαταλείπεις τον αγώνα γλυκιά μου;
Λοιπόν τα δάκρυα ξεχείλισαν και όλο το βάρος που είχε ξαφνικά άδειασε μπροστά μου και μετά ..γέλασα γιατί ο λόγος που άρχισαν το καυγά ήταν..ότι δεν την νοιάζεται, δεν της δείχνει την αγάπη του , δεν της έφερε ούτε ένα λουλούδι του Αγ.Βαλεντίνου ( Ε! άι στο καλό!!!!) όπως παλιά.πέρσι και πρόπερσι!!!!
Ακούτε πράγματα..κόντεψαν να σκοτωθούν για τον Άγιο Βαλεντίνο που να τον πάρει η ευχή και το ξερό μυαλό τους.
Της έκανα μία μαμαδίστικη αγκαλίτσα και της άρχισε με γλυκό τρόπο την ..ανάκριση πρώτου βαθμού! Έμαθα πως δούλευε ο άνθρωπος μέχρι τις 12.30 κάθε βράδυ  εκτός μίας μέρας ρεπό προσπαθούσε να πληρώσει το ενοίκιο, τα έξοδα και συγχρόνως να είναι και καλός σύντροφος!
Εκείνη φοιτούσε στα ΤΕΙ, γνωρίστηκαν σε ένα μπαράκι, 20 εκείνη ( η εγγονή μου είναι ..19, συγκινήθηκα) ...24 εκείνος..αχ! ψυχούλες μου μωρά είστε! Μετά όμως σκέφτηκα πως στα..23 μου είχα γίνει μαμά και έβαλα στοπ στις κρίσεις μου.
Οι γονείς της στη Κοζάνη, οι δικοί του στη Βέροια ..αυτοί οι μήνες οι πρώτες τους εμπειρίες, μόνοι χωρίς υποστήριξη.. Μάλλιασε η γλώσσα μου να της εξηγήσω πως χρειάζεται προσπάθεια και χρόνο να μάθει ο ένας τον άλλο, της είπα και το δικό μου "κόλπο". Όταν μου έκαμνε κάτι ο άνδρας μου και νευρίαζε δεν του απαντούσα παρά από ...μέσα μου του..στόλιζα όλη τη ..γενιά του!!! Όμως έτσι δεν αντάλλαζα μαζί του άσχημες λέξεις εν θερμώ παρά τον άφηνα με τις ενοχές και τις τύψεις του που δεν του απαντούσα. Λίγη ώρα μετά, όταν περνούσε η..κακιά η ώρα μου ζητούσε συγνώμη και τότε εγώ τον έβαζα σε μία καρέκλα και..του τα έψαλα κανονικότατα !
Γέλασε με τη ψυχή της, κανονίσαμε για το Σάββατο ή Κυριακή ένα καφέ ή ουζάκι ανάλογα με το πως θα νοιώσουμε.
Φεύγοντας της  είπα να πάει να αδειάσει τη βαλίτσα  μη καταλάβει κάτι ο νεαρός , της εξήγησα πως η συμβίωση είναι βήματα μαζί και όχι χώρια, πως χρειάζεται υποχώρηση ( έξυπνη) , κατανόηση σχετική των περιστάσεων και αναλόγως) και..αγάπη να πάρει η ευχή ( απαραίτητη) !
Της είπα να ετοιμάσει για το βραδάκι που θα ερχόταν ο δικός της ένα όμορφο φαγητό ( χλωμό το είδα όμως...)και καταλήξαμε να ..ζεστάνει τη κρεατόπιτα και να του την σερβίρει μαζί με..ένα χαμόγελο μέχρι ψηλά στον ουρανό, ε! και ένα ποτηράκι κρασί για..ζάλισμα ( χα! χα!).
 Μου έκανε μια μεγάλη αγκαλιά με..δάκρυα και όσο για τον Δία το τρομερό...δεν έφυγε από τα γόνατα μου αν και όταν ήμουν όρθια έφθανε μέχρι τους ώμους μου!
-Τα κατάφερες στην ειρηνιστική επέμβαση ; ήταν το γελάκι του άνδρα μου, του τα είπα κι εκείνος συμπλήρωσε:
-Πάλι η κρεατόπιτα μου σε ξελάσπωσε!! Τι του λες.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα φίλοι μου μα οι νέοι άνθρωποι έχουν τόσα προβλήματα πια που την ..τριχιά την κάνουν σχοινί. Τόσο απλά ...να αγαπάς, να προσέχεις τι λες, να σιωπάς όταν πρέπει και πάνω από όλα να συγχωρείς όταν χρειάζεται και να περνάς τις καταστάσεις με συζήτηση ιδιαίτερα όταν ο άλλος έχει ξεκουραστεί και είναι στην..αγκαλιά σου!
                                   Αχτιδένια φιλάκια.