Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Πρωινή κουβεντούλα , θέλω παρεούλα!


Πρωινή όπως πάντα με το καφεδάκι μου παρέα, ο Δημήτρης μου λείπει στο κτήμα και η παρεούλα μου είναι η Κλώντη , εσείς και οι σκέψεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα της φίλης μου με απασχολεί, μιλάμε στο τηλέφωνο και η θλίψη της με πληγώνει. Ξέρετε η θλίψη , ο πόνος και η απογοήτευση έχουν από άνθρωπο σε άνθρωπο άλλες μορφές εκδήλωσης. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που δεν ζω τέτοιες καταστάσεις γιατί έτσι ακριβώς θα αντιδρούσα, παθητικά, εσωστρεφώς, κλείνοντας το πόνο μέσα στη καρδιά μου για μένα μόνο.Απλά η άλλη μου πλευρά θα συνερχόταν θα έδινε..χαστούκι στον εαυτό μου και θα έβρισκα τρόπους να συνέλθω.
Με την Ελένη γνωριστήκαμε στο "Μητέρα" των Αθηνών όπου γέννησα τα παιδιά μου. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο οι δυο μας , κολλήσαμε από τη πρώτη στιγμή.Ήταν μία δύσκολη γέννα η δική μου που ξεχάστηκε αμέσως όταν με πήγαν στο δωμάτιο και σύμφωνα με τη τότε τακτική της κλινικής έπεσε επάνω μου"συνεργείο" που με έπλυνε , με χτένισε, με στόλισε, με μπούκωσε με πρωινό και μετά επέτρεψε στον άνδρα μου να με δει. Η εικόνα του Δημήτρη όταν μπήκε στο δωμάτιο που χτυπιόταν κλαίγοντας από τη στεναχώρια του έχοντας την εικόνα μου από την ώρα που με έβγαζαν από το τοκετό έκανε την Ελένη να σκάσει στα γέλια μαζί της κι εγώ!
-Είστε..αναίσθητες μας είπε εκείνος ..
-Είναι ..γυναίκες του είπε ο Γιάννης ο άνδρας της και τον χτύπησε στον ώμο..θα συνηθίσεις!
Γίναμε φίλοι, τόσο φίλοι που η απόσταση των δύο πόλεων δεν είχε σημασία για μας. Είχαμε και οι δύο από..δύο κοριτσάκια, οι άνδρες μας τόσο διαφορετικοί μα τόσο αρμονικά δεμένοι.
 Όταν πηγαίναμε  στην Αθήνα έμενα στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι, τα κορίτσια της με φώναζαν "θεία" και με λάτρευαν γιατί  το σκάγαμε κρυφά από το μεσημεριανό ύπνο που ήταν κανόνας στο σπίτι τους. Έβγαζαν τα κεφαλάκια τους από τη πόρτα του δωματίου τους και περίμεναν να ξεπροβάλλω στις μύτες από το δικό μου και να κατεβούμε πνίγοντας το γέλιο μας τις σκάλες της μεζονέτας τους. 
Μετά ξαπλώναμε μπρούμυτα στο τεράστιο χαλί του σαλονιού και φτιάχναμε το παζλ που πάντα τους έφερνα δώρο όταν πήγαινα. Μέχρι τώρα που μεγάλωσαν και είναι "φίλες μου" στο FB μανούλες πια μου θυμίζουν τις ώρες εκείνες και με λένε πια "Γιωργίτσα" όπως η μαμά τους γιατί λένε ότι έτσι θέλουν να με θυμούνται, την 23χρονή που έπαιζε μαζί τους επιτραπέζια..
Κάποια χρονιά έφερα τα κορίτσια μου στην Αθήνα να κάνουν τα γενέθλια τους μαζί, όπως στη κλινική που γεννήθηκαν τα δύο και φτιάξαμε συγχρόνως και μία τούρτα για..μας τους τέσσερις που γνωριστήκαμε.
Η απόσταση δεν υπήρχε, κάναμε και διακοπές στη Χαλκιδική μαζί.Τα προβλήματα μας έβρισκαν ενωμένες  με την Ελένη έστω και τις περισσότερες φορές τηλεφωνικά. Λέγαμε η κάθε μια τα κύματα που μας χτυπούσαν κι εκείνη έπαιρνε από μένα την αισιοδοξία μου και το..γέλιο μου όπως έλεγε που είναι..φάρμακο!
Πως είναι δυνατόν ένας γάμος ήρεμος ξαφνικά να αλλάξει από άσπρο σε μαύρο.Αρνήθηκα να το πιστέψω ότι μπορεί ένας άνδρας μετά από τόσα χρόνια κοινής ζωής να πει.."αντίο" και να προχωρήσει μόνος του αφήνοντας πίσω ένα κενό τεράστιο στη ψυχή της.Εκείνος αρνείται να μιλήσει,η φίλη μου ελπίζει πάντα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει. Δεν λέω τίποτε σ' αυτή τη φράση της γιατί εγώ δεν θα γυρνούσα ποτέ, δεν θα έτρωγα απομεινάρια κάποιας άλλης απλά γιατί θα..πεινούσα.
-Κοίτα κακομοίρη μου , λέω στον δικό μου, θα με βλέπεις με το ...κιάλι από απόσταση Ηπείρου αν μου κάνεις κάτι τέτοιο!Άσε που θα σου κάνω το..μέλλον μαύρο!
Της τηλεφωνώ κάθε μέρα, ξέρω ότι η κουβεντούλα μας της δίνει χαρά και θέλω να της δείξω ότι η ζωή έχει πολλές σελίδες λευκές ακόμα γι'αυτή να γράψει .
-Στα 65 μου Γιωργίτσα;
-Ε! Και; της λέω με χιούμορ..σκέψου διαφορετικά..ότι τώρα κάποια άλλη τρώει τα ..δικά σου απομεινάρια φίλη μου, να της ...σταθούν στο λαιμό !
Σας ζάλισα, φταίει ότι μόνη με το καφέ μου λείπει ο Δημήτρης μου, έστω και αν με πήρε στις...6μισή ο αθεόφοβος το πρωί από το κτήμα να μου πει καλημέρα!
-Βρε πουλάκι μου του είπα ..εδώ δεν υπάρχει ο κόκορας της γειτόνισσας να με ξυπνήσει!
Καλημέρα φίλοι μου , καλή μέρα όλη τη μέρα.
Αχτιδένια φιλάκια!

21 σχόλια:

akrat είπε...

μάλιστα

τι να πω εγώ τώρα ΕΙΜΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ όχι για ... αλλά δεν θα πω τίποτα

...irida... είπε...

Καλημερα!!.........

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Καλημέρα Αχτίδα !!!!!!!!!!!!!
Σε φιλώ !!!

syros2js είπε...

Δεν νομίζω πως μπορώ να σχολιάσω κάτι...
Απλά, θεωρώ πως το να συνειδητοποιήσει η φίλη σου πως έχει πολλές-πολλές σελίδες ακόμα να γράψει, είναι πολύ σημαντικό! Ναι, έχει πολλές σελίδες ακόμα!
Φιλί γλυκό, Αχτιδούλα μου!!!
Και για να έχεις συμπαράσταση... κι εγώ στις 7παρά ξυπνάω! (Η διπλανή οικοδομή βλέπεις...!)
;-)
ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

love2love είπε...

δινε θαρρος να ανοιγουν ζωες νεες χαμογελα για να σε εχουν στηριγμα

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ akrat, έτσι ακριβώς έμεινα εγώ όταν το έμαθα..με ανοιχτό το στόμα!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ...irida..καλημέρα και σε σένα!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Ο κόσμος της Ράνιας κι εγώ γλυκιά μου, καλή μέρα να έχεις.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ syros2js, είναι ασχολίαστο πράγματι.Όσο για το ξύπνημα, έχει αλλάξει το ..βιολογικό ρολόι μου φαίνεται, από τότε που κοιμάμαι στο κτήμα έγινα κοκοράκι που ξυπνάει στις 6!

Unknown είπε...

Δεν θα σχολιάσω...
Θα πω μόνο μία καλημέρα στις δύο φίλες και να ξεπεραστούν τα προβλήματα!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ love2love, στις δύσκολες στιγμές φαίνονται οι φίλοι γλυκιά μου!

Katerina V *Pause blog* είπε...

Εύχομαι η φίλη σου να βρει την δύναμη να προχωρήσει όσο οδυνηρό και αν είναι αυτό που της συνέβη τώρα.. Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις σου.
Πάντως δεν συμβαίνει τίποτα στα ξαφνικά, υπήρχαν από χρόνια λόγοι+σημάδια που είτε δεν τα έβλεπε, είτε δεν ήθελε να τα πιστέψει. Πίστεψέ με τίποτα δεν γίνεται στα καλά καθούμενα. (με όλο το σεβασμό, δεν λέω πως ευθύνεται)
Είναι τυχερή που σε έχει, σε τέτοιες στιγμές χρειάζονται οι αληθινές φιλίες!

Thalia Tzellou είπε...

Τραγικές καταστάσεις αλλά πραγματικά το βιβλίο της ζωής έχει κι άλλες πολλές λευκές σελίδες ακόμη. Πολλά φιλάκια και καλό μεσημέρι Αχτίδα μου!!

Μαρία Έλενα είπε...

Ελπίζω όλα να πάνε καλά στην φίλη σου
Φιλάκια ...

Σεβάχ ο Θαλασσινός είπε...

Να τη βοηθάς παντα,αχτίδα μου, όπως ηδη κάνεις! Ο πόνος μπορεί να'ναι αληθινός, μα αληθινή είναι κ η φιλια και μπορεί να γλυκανει τα δάκρυα της καρδιάς.

airis είπε...

Καλημέρα μας είπες ...την καληνύχτα μου θα αφήσω!
Και μόνο που την ακούς αχτίδα μου προσφέρεις πολλά!
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Τι καθίκια υπαρχουν βρε Αχτιδα! Εγω και μονο στη σκεψη οτι θα πληγωνα τον αλλον θα πληγωνομουν κι εγω!

nikol είπε...

Καλησπέρα Αχτιδούλα μου !!! Δεν μας ζαλίζεις μη φοβάσαι , μόνο που εσύ δεν κινδυνεύεις από το Δημήτρη σου με τίποτα !!! Πόσο σας έχω επιθυμήσει !!! Και πόσο λυπάμαι για τη φίλη σου !!!! Τα φιλιά μου και στους δυο σας με αγάπη , αγάπη !!!

Χαιδω είπε...

Την καληνύχτα μου θα αφήσω κι εγώ... Είναι η πρώτη φορά που σου γράφω
Έπεσα πανω σου απο τύχη,και από εκείνη τη μέρα σε παρακολουθώ συχνά. Σέ νιώθω φιλη μου.Συγχαρητήρια για την όμορφη οικογένεια που εχεις.και για το ποσο αγαπημένοι και δεμένοι είστε με τον άντρα σου.Έτσι ακριβως ειμασταν κι εμείς...... αυτοκόλλητο όπως έλεγε....πάνε οχτώ χρόνια που έφυγε..... και δεν περνα ώρα που να μη τον σκεφτώ....λυπάμαι πολύ για τη φιλη σου.δυστυχώς υπάρχουν κι αυτά.Φιλάκια, καληνύχτα,και καλό ξημέρωμα....... ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ......

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΑΠΝΤΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΟΥ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΕΙΣΗς ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΣΑ.ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΣΕ ΟΛΕΣ.ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ.

Χαιδω μου σ' ευχαριστώ που βρίσκεις χρόνο για μένα. Σε νοιώθω, είναι ο φόβος και ο τρόμος μου, τον σκέπτομαι κάθε φορά που φεύγει μόνος και στεναχωριέμαι όταν αργεί. Κάθε μέρα της ζωής μου είναι φωτισμένη από αυτόν και δεν ντρέπομαι να το πω και να το γράψω γιατί κι εκείνος σκέπτεται έτσι.Κουράγιο γλυκιά μου και υπομονή με ψηλά το κεφάλι.Να σκέπτεσαι σαν παραμύθι ότι ..λείπει σε ένα ταξίδι και ότι κάποια στιγμή θα σε περιμένει στο..σταθμό.

Ανώνυμος είπε...

καλά είναι δυνατον, στα 65 τους ?? μόνο αν το θεωρήσω κρίση ηλικίας !! μετά από ποσα χρόνια κοινής ζωής ? τι βρήκε ? νεώτερη ? γλυκύτερη?

βέβαια πάντα υπάρχει και μια κούραση από τα πολλά χρόνια, που μπορεί να βαρύνει σε κάποιες συγκυρίες

τι να πω?

καλή δύναμη !!

πάντα υπάρχουν νέα πράγματα και νέες ιστορίες να ζήσει κανείς, ίσως όχι αμέσως αλλά σε λίγο, όλοι μας ξέρουμε περιπτώσεις και ιστορίες που έγιναν καλύτερα τα πράγματα